Vespers

Het is vijf uur en we lopen het Theater aan het Vrijthof uit. Op het tijdstip dat de vespers, de kloostergebeden van vijf uur in de middag, oorspronkelijk – vóór het Tweede Vaticaans Concilie – begonnen, zijn ze vandaag afgelopen. Om vier uur waren ze begonnen, de vespers van Rachmaninov, uitgevoerd door Capella Amsterdam. En nu stonden we weer buiten, in de regen. Nog even een happie eten en dan weer naar huis. We hadden veel Hollands gehoord en de zaal had niet volgezeten. Jammer. Terwijl Maastricht toch bommetjevol was. Regen of niet. Mooi om te zien: er waren meer mensen uit Venray in de zaal. Ik vind het TahVrijthof op zijn mooist als het als muziekzaal is ingericht, met een prachtig ruimtelijk podium. Ik weet niet of de zaal ook mooi klinkt want mijn gehoor doet het een stuk minder dan vroeger. Daarbij ben ik niet deskundig op audiologisch gebied, dus ….. Niettemin, ik vond het prima klinken, op wat geschetter bij stevige passages na. Want wat zit er een enorme dynamiek in dit koorwerk dat Rachmaninov volgens de overlevering in 1915 in twee weken uit de grond stampte. En wat kunnen de zangers en zangeressen van Capella Amsterdam nuanceren. Ik had overigens nooit van deze vespers gehoord. Dus, weer met iets nieuws kennisgemaakt. Nooit te oud. Terwijl we terugreden regende het nog steeds.