schervenstad

Afgelopen week las ik schervenstad van de Venrayse Hanan Faour. Ik was erg verrast. Faour is een jonge schrijfster maar haar observaties aan haar personages geven blijk van een groot vermogen de ziel te zoeken en te doorgronden. Door het consequent blijven stellen van vragen, het accepteren van twijfels en ruimte te laten in denken. Toegegeven, die personages komen tot leven vanuit haar eigen geschiedenis en ervaringen en dat lijkt voor schrijvers de gemakkelijke weg maar het vraagt tegelijk ook om het nemen en bewaren van afstand. En dat kan ze en doet ze ook. Objectiveren heeft ook in dit geval meerwaarde omdat het voorkomt dat we als lezer in zomaar een verdrietig verhaal worden meegenomen. Want dat is het wel. Hoofdpersonage is Nadine, levend tussen twee culturen, de Nederlandse en de Libanese. Als in Beiroet in de haven een enorme explosie – die van 4 augustus 2020 – de haven vernietigt en tot diep in de stad grote schade aanricht, met ook enkele honderden doden en duizenden gewonden als gevolg, besluit ze hals over kop naar Libanon te reizen. Ze wil helpen. Maar ze wil ook meer dan dat. Ze voelt zich in de steek gelaten. In Beiroet woont Isaac, haar tweelingbroer, die, toen zij en hij veertien jaar waren, met hun vader naar Libanon is gegaan, Haar vader is Libanees en heeft altijd gezegd dat hij met het gezin naar Libanon terug zou gaan. Maar waarom toen en waarom ging haar broer mee en wat heeft dat vertrek met haar gedaan? En met haar broer? Wat zijn zij nog van elkaar? Waar staat Nadine? Indringende vragen, dus. Het verhaal is een zoektocht, zorgvuldig opgetekend met zowel ernst als humor, qua taalgebruik met grote precisie en gevoel voor details en met de nieuwe media als stijlmiddel om de vertelling eigentijds te kruiden. Lezen dus.