Door omstandigheden raakten we verzeild tussen de mama’s en de papa’s van een klas basisschoolverlaters. We zaten in een zaaltje waar hun kinderen een musical gingen opvoeren. We vielen nogal uit de toon, vonden we zelf. Wij zijn immers oma en opa. Maar, we waren geëxcuseerd want we waren er in plaats van de mama en de papa die andere besognes hadden. Althans papa want die was naar Werchter, met vrienden en zijn zoon. Zij waren gisteren naar de voorstelling voor de oma’s en de opa’s geweest en nu zaten wij vandaag dus tussen de mama’s en de papa’s. Er stond een kleinkind op de bühne. Ze danst graag, ze zingt graag en dat was weer goed te zien. Maar zo’n avond is toch meer dan enkel naar je kleinkind kijken. Het is wonderlijk om te zien hoe groot het verschil in de ontwikkeling van kinderen van een jaar of twaalf is maar ook hoe sterk hun groep is. En om te beseffen dat acht jaar toegewijde teambuilding, er voor elkaar zijn, tot een einde komt; maar niet zinloos. De ervaring die die kinderen daarmee hebben opgedaan gaat hun de komende jaren helpen zich verder tot een zelfbewust en zelfstandig wezen te ontwikkelen. Om zich los te kunnen maken en toch deel te kunnen en te willen zijn van de samenleving.