Entschuldigung

We gingen boodschappen doen in Kevelaer. Dat is niks bijzonders, dat doen we vaker. Zo eens in de maand. We halen dan speltbrood, bijvoorbeeld. En nog wat klein maar erg smakelijk spul bij een van de supermarkten. Soms ook nog wat uit de drogisterij. Maar dit keer moesten we ook flessen cola, sinas en watertjes met  een smaakje meenemen. Want, in Duitsland iets goedkoper dan in Nederland. Morgen is het nichten- en nevendag van de kant van L.. Best bijzonder. Ik schat dat het een jaar of tien geleden voor het laatst was. Vroeger zagen de leden van de roedel elkaar drie of vier keer per jaar en dat was altijd feest. Maar als oma’s en opa’s wegvallen, dan zijn er nauwelijks nog aanleidingen om allemaal naar één bestemming te reizen voor een gezamenlijke kop koffie en meer. Ooms en tantes zouden het intiatief kunnen nemen, maar helaas. Niet in ons geval. Dit keer nam onze jongste het initiatief en dus deden we wat boodschappen in Kevelaer. Dat ging niet helemaal vanzelf trouwens. Voordat we de supermarkt verlieten, waren onze boodschappen twee keer door het kassasysteem gegaan. Achter de kassa een fraaie jongeman in de leerfase, bleek. Ergens halverwege het scannen van onze aankopen begon hij te twijfelen aan de juistheid van zijn sowieso al aarzelende handelen. Hij klopte aan bij een collega aan een andere kassa. Voor hulp. Helaas, die kwam er ook niet meer uit. Het kwaad was geschied. Het systeem weigerde nog mee te werken. Alles moest opnieuw. Ondertussen hadden zich bij beide kassa’s rijen gevormd waarin het ongeduld logaritmisch toenam. Moet gezegd, zonder te willen generaliseren: Duitsers zijn zeer beschaafde mensen, korte lontjes zijn bij hen een heel stuk langer dan hier in Nederland, dus de logaritmische toename van ongeduld viel onderaan de streep enorm mee. Achterin een van de rijen stond een meneer licht misprijzend het hoofd te schudden. Ik zag het en maakte een gebaar dat entschuldigung moest voorstellen. Hij glimlachte.