Categorie: Berichten

We waren even bij IKEA in Eindhoven. We liepen er met oogkleppen op, we wisten precies wat we moesten hebben: een vloerkleed. Het voelde als gisteren, toen we naar het stemlokaal liepen. we wisten allebei precies welke partij we moesten hebben. Bovendien met het idee ‘s avonds weer teleurgesteld voor de buis te zitten: links weer niet gewonnen. We wisten al dat er veel mensen zijn die zich niet gehoord voelen, maar dat het er zoveel waren? Ik vind het prima dat we dat nu wel weten en ook wat ze willen dat er moet gebeuren. Wilders heeft begrepen dat wil je als overheid in de huidige situatie mensen tevreden stellen, dat je dan onderaan de piramide van Maslow moet zijn. Daar huizen menselijke behoeften als eten, drinken, wonen, veiligheid, gezondheid, slapen, bewegen en dergelijke. Zeg maar de primaire behoeften; als die worden bevredigd is er voor de betrokkene zoiets als welbevinden en bestaanszekerheid. Hoger in de piramide hebben erkenning, waardering en zelfrealisatie enkele etages betrokken. Daar liggen in de kastjes onder andere ethiek, jezelf kunnen zijn, creativiteit, status, respect. Ook geen onbelangrijke zaken maar volgens Maslow behoeftes die lang niet iedereen heeft of minder urgent zijn. Los van de taktische blunders die in de campagne die achter ons ligt zijn gemaakt – de grootste: de PVV zien als mogelijke compagnon in de formatie – en de desastreuse gevolgen van het beleid van vier kabinetten Rutte heeft links zich onvoldoende gerealiseerd dat je vooral ook profileren vanuit de hoogste etages in de piramide niet bepaald leidt tot een beter contact met de benedenburen. De realiteit van dit moment is dat, wil je als linkse partijen met hooggestemde idealen ook de benedenburen met zorgen over hun primaire behoeften het genot van wat er hoger in het gebouw normaal is, geven, dat je dan uiteindelijk weer onderaan de piramide moet beginnen. Dus stop voorlopig met nadrukkelijk op identiteit en individualiteit te focussen. We moeten het gewoon weer vooral hebben over eten, drinken, wonen, zorg en voorzieningen. In begrijpelijke taal, gepassioneerd en betrokken. En daar hoort ook wat meer straatvechten bij. En ook niet onbelangrijk: links is allereerst solidair zijn met wie het minder heeft, onderaan in de piramide van Maslow woont. En daar ook luidruchtig blijk van geven. En zichtbaar maken in de portemonnee.

https://www.chi-an.be/wp-content/uploads/2020/11/Piramide-Maslow-featured.jpg

Kees Boonman zag er bij Omroep Max uit alsof hij in kokend water had gelegen. Signaal: rood. Van mij mag het, iedereen moet doen wat hij wil als hij anderen er maar niet teveel mee hindert. Wat mij betreft was het niet teveel. Ik dacht dat hij vooruitliep op de uitslag van de verkiezingen. Daarna kwam er nog een roodharige zangeres in een groene jurk. Ik dacht: Dat kan geen toeval zijn. Het kan, dacht ik ook, vooruitlopen op een roodgroene of groenrode zege. Het is alweer een tijdje geleden dat mijn PvdA op verkiezingsavond feest kon vieren. Bovendien, vaak is een overwinning of een bijna-overwinning uitgelopen op een soms ook zware nederlaag in beleid en uitvoering. Ook door eigen toedoen. Het is maar weer eens gezegd. En waar ik nou bang voor ben is dat als GLPvdA vanavond wint – en dat gebeurt niet – dat het dan weer een graftakkenregeerperiode wordt. Want met wie dan om er een beetje vrolijk aan te beginnen? Ik benijd Frans Timmermans om zijn onverwoestbare positieve kijk op de dingen. Gepokt en gemazeld in Europa – ik geef je Orban te doen, bijvoorbeeld, of PIS in Polen – en dus een rasbestuurder die door en door getraind is in het bij elkaar brengen van wat nu onverenigbaar lijkt. Hopelijk denkt hij: Als GLPVdA vanavond niet had gewonnen is het parlement de komende jaren een schoolplein waar de grootste pestkop het voor het zeggen heeft. Dat ga ik niet laten gebeuren. Ik hoop van harte dat hij ons vervolgens toch nog gelukkig gaat maken. Als GLPvdA wint. Maar ……

Kiezen is een bitch. Zeker nu veel kiezers geen idee hebben waar partijen in essentie voor staan. In een versplinterd politiek landschap is zweven de norm. De inspiratie moet vooral komen uit het invullen van stemwijzers en containerbegrippen als links en rechts. Daarentegen zijn begrippen als liberalisme, neoliberalisme, sociaal, sociaaldemocratie, christendemocratie, behoudend, vooruitstrevend verdwenen in de mist van debatten waarin ego, gevatheid, theater, spelvormen en soms ook nog gebrek aan respect de belangrijkste ingrediënten zijn. In combinatie met de persoonlijkheidscultus rond lijsttrekkers die zich de laatste decennia sterk heeft ontwikkeld – ook in de slipstream van de gang van zaken in lokale, c.q. dorpspolitiek – lijkt dat zelfs tot onbestuurbaarheid te leiden. Ook omdat de media het show- en spelaspect van de debatten zien als welkome aanvulling op hun zucht naar ophef in het algemeen. Persoonlijk ben ik ooit het meest geraakt en geïnspireerd geraakt door de sociaal-democratie. De Partij van de Arbeid is mijn partij. Er zijn periodes geweest dat ik woedend was om wat ze fout deed en over sommige besluiten ben ik nog altijd kwaad. Maar, mijn loyaliteit aan de uitgangspunten, solidariteit en verheffing, is sterker dan mijn teleurstellingen. Het klinkt wellicht pathetisch maar in een tijd waarin burgers vooral denken vanuit het eigen belang, koester ik de illusie dat de wal het schip zal keren als blijkt dat je met types als Wilders, Baudet, Eerdmans en Van Haga uiteindelijk alleen staat. En bovendien met lege handen. En met een heel groot verlangen naar solidaire medemensen.

Rond 19:15 liep de raadszaal vol. Vol is overigens een relatief begrip. Het was meer: iedereen die er per se moest zijn was er en verder was er helemaal niemand. Mogelijk dat er ook nog wat burgers thuis op het puntje van hun stoel zaten om de stream te volgen. Om half acht begon de vergadering van de commissie Werken & Besturen. Gemeente Venray. Op de agenda allerlei stukken waarvan je zou denken dat burgers ervoor te hoop lopen. Denk aan hoe om te gaan met arbeidsmigranten, hoe stichtingen, verenigingen, natuurlijke personen en andere rechtspersonen aan subsidie kunnen komen, het innen van leges, de aanpasing van de Algemene Plaatselijke Verordening en de hoogte van gemeentelijk belastingen en leges in 2024. Ik moest er als lid van de commissie bij zijn omdat ik enkele vragen had. Dat is ook de taak van een commissielid: opheldering te vragen en zaken aan te stippen en misschien ook een beetje op scherp te zetten voor waar het tijdens de raadsvergadering in het debat tussen de raadsleden, de gekozen volksvertegenwoordigers, echt over zal gaan. Maar, natuurlijk konden wat commissieleden het weer eens niet laten het detailwerk van de betrokken ambtenaren nog even lekker door te nemen en een momentje voor zichzelf te creëren. Kijk eens hoe goed ik in de materie zit, hoe diep ik ben gegaan in deze stukken, hoe ontzettend beter ik het weet. Ambtenaren – en wethouders – spitsroeden laten lopen. Dat is voor gestold wantrouwen een monumentje oprichten. En dat neemt zoveel tijd. En weet je, ik weet uit ervaring dat het als raadslid moeilijk is de grote liijnen in het vizier te houden. En ook dat je ego je daarbij behoorlijk in de weg kan zitten.

Vandaag heb ik er zo’n 300 gezien. En gevoeld. Morgen zie en voel ik er nog zo’n 150 en dinsdag nog eens 150. In de wijk die ik kreeg toegewezen zijn er mogelijk meer dan 500 maar niet alle bewoners vinden het goed dat iemand er ongeadresseerd reclamedrukwerk in deponeert. Ik houd daar soms wel, soms geen rekening mee. Het komt zoals het komt. De ervaring leert dat in de dynamiek van het lopen, van het bewegen van brievenbus naar brievenbus de grotere beweging regeert over de kleinere. Flyeren is een stompzinnige bezigheid waar vooral  de automatische piloot aan de stuurknuppel zit. Het verstand staat op nul. Voorbeeld: het kan zijn dat de flyeraar minutenlang als in trance voor een deur staat, op zoek naar de brievenbus. Die is hij dan aan het begin van de tien meter lange oprit ram voorbij gelopen. Even terug: past de beweging naar een nee/nee brievenbus naadloos in een grotere beweging van deur naar deur naar deur naar deur dan is een vergissing snel gemaakt. Ik maak dan in stilte mijn excuses, denk iets in de trant van: Is dit wel reclamedrukwerk? Het is toch een goedbedoelde politieke boodschap ten behoeve van een gezonde gemeenschap, niet uit eigenbelang verspreid maar juist in het belang van iedereen? Eenmaal aan de macht proberen we toch ook aardig te zijn voor mensen achter brievenbussen met de nee/nee-sticker. Neemt niet weg, overigens, dat het dwingende ritme van bewegen van deur naar deur naar deur naar deur met regelmaat verstoord wordt. Het voorbeeld maakte al duidelijk, ze kunnen behoorlijk verrassen, brievenbussen. Zeker als je een wijk treft waar veel vrijstaande huizen staan met twee, drie auto’s op de oprit (slalom). Brievenbussen zitten in deuren (hoog-laag-horizontaal-verticaal-klep met veer-klep zonder veer-achter klep tochtborstel-achter klep geen tochtborstel), naast de voordeur in de muur (meestal rechts-soms links-horizontaal-verticaal-met tochtborstel-zonder tochtborstel), naast de voordeur als buitenbox (meestal rechts-soms links-klep in front-klep in top, roestvrij staal, gietijzer, plastic, plaatijzer), in gemetselde kolommen bij de inrit (met alle varianten die ook in deuren en naast deuren in de muur voorkomen) of in boxen bij de inrit (in alle denkbare stijlen, van nostalgisch tot design, ook weer met zo’n beetje alle reeds genoemde varianten min de tochtborstel). Dit alles vraagt van de flyeraar in zijn (voort)bewegen om veel en afwisselend lopen, zoeken, bukken, reiken, duwen, trekken en alle combinaties en varianten ervan. Het gemeenst zijn de brievenbussen met een sterke terugslagveer en daarachter een vrijwel nieuwe tochtborstel en met scherpe onafgewerkte scherpe randen. Dus, morgen en overmorgen nog even. We gaan moedig voorwaarts!!!! We gaan vooruit!!!

Het jongste kleinkind is een nachtje bij ons. Het is een niet te beste slaper, dus dan hebben zijn ouders eens een ongebroken nacht. Maar, dan is hij nu ook nog eens ontzettend verkouden plus koortsig. Het hoesten is zo voor en na verontrustend heftig. Het arme joch. En nu vrezen wij dat onze nacht ook maximaal zal verkruimelen. Het is in elk geval voor een goed doel. Ik wens u allen een goede nacht.

We zitten te kijken naar Nieuwsuur. Dat heeft, zien wij hier op de bank, de afgelopen weken de gewoonte lijsttrekkers vooral kritisch te bevragen op het verleden. Soms denken we: af te zeiken. Nu is, as we speak, de VVD aan de beurt. Ze is een radde spreker, drempels kent ze niet, struikelen is een woord waaraan ze ongetwijfeld geen actieve herinnering heeft. Dat was in haar jeugd. Dat is voor kleine kinderen. Korstjes op de knie. Ze praat bij voorkeur over de toekomst. Als in de spotjes van de VVD gewone burgers haar een vraag voorleggen, herhaalt zij de vraag – die al gescript is voordat de gewone burger ermee kwam – en zegt het probleem te herkennen en de noodzaak van een oplossing te zien. Iets met paling en snot. Van de week zei iemand op X dat ze zichzelf met flair presenteert. Zeker, dat is waar. Maar, zei ik, voor het besturen van een land is bagage nodig. Denk aan inhoud, oplossingen. Antwoord van een andere X-er: Geen partij begrijpt zo goed dat in een campagne alleen beeldvorming belangrijk is. Mevrouw Dilan zegt tegen gewone burgers met een vraag dat ze gehoord worden. Vanochtend was er een andere mevrouw, van het UWV, op de radio met als opdracht ‘de menselijke maat’ in de organisatie terug te brengen. Na gehoord kwam volgens haar nog geholpen. En dat is precies wat mevrouw Dilan niet doet. Ze luistert, ze hoort en daarna wordt het doodstil. Er komt nog geen schim van oplossing of hulp uit haar mond. De mevrouw van de menselijke maat had na geholpen nog een volgende G, die van gewaardeerd. Had ze zelf bedacht. Die was essentieel. De kracht van beeldvorming is dat je je na gehoord te zijn gewaardeerd voelt terwijl je niet geholpen bent. Dat is de kracht van de VVD. Trap er niet in.

Hij staat bovenaan de trap, lachend, de eigenaar van de B&B. Welkom, welkom. We strijken voor enkele dagen neer in Schin op Geul. We willen naar een voorstelling in Heerlen en nog een paar dingen doen, hier in het zuiden. Waar we nog nooit aan toe kwamen: wandelen in het Frontenpark bijvoorbeeld. En op herhaling: unnesop eten bij het Pothuiske in Maastricht. We stellen ons voor. Hee, zegt hij, ik ken een Paul Jansen. Oh, maar daar zijn er wel meer van, zeg ik. Maar hij geeft niet op: In Venray. Dat komt wel erg in de buurt, zeg ik. En waarvan ken je die dan? Van school. Daar gaf hij les. Nederlands. Ik heb nooit bij hem in de klas gezeten, trouwens. Hier kan ik niet meer omheen, denk ik. Tja, dat zal ik dan wel zijn. Maar, ik heb geen idee wie jij bent. Hij noemt zijn naam. Uit Blitterswijck. We raken aan de praat. Wat een leuke school, goede herinneringen aan. Wie leeft nog en wie is dood. Clim, ja, die kon vertellen. Wat een toeval, deze ontmoeting. We nemen even kort twee levens door. De volgende ochtend bij het ontbijt pakken we de draad weer even op, met uitzicht op de Sousberg, de zon net boven de top van de heuvel. Hij woont hier nu acht jaar, runt de B&B en is helemaal weg van Zuid-Limburg, wil er niet meer weg, maar zijn hart ligt ook nog in Blitterswijck. We delen die liefde voor dit landschap, deze sfeer. Rijkdom. Toch, teruggaan naar Venray is onderaan de streep een goed besluit geweest. Rationeel, dan. Emotioneel is het net iets minder. Zijn vrienden in Blitterswijck zeggen: Wacht maar, jij komt hier nog een keer terug.

We zaten in een restaurant aan het Pancratiusplein in Heerlen. Dat lag gedeeltelijk open maar toch oogde het feestelijk met lampjes en lichtjes all over the place. Aan de gevels, in de bomen, op de terrassen en in het plaveisel. We hadden wat gegeten en er waren behoorlijk wat frites over. Dat vonden we jammer. Toen de ober de tafel kwam afruimen, vonden we dat we hem dat even moesten vertellen. Hij haalde zijn schouders op. We probeerden nog een nadere uitleg maar hij had overduidelijk geen oog of oor voor het ongewenste van deze onbenutte overvloed in een wereld met voedseltekort. Voor deze verspilling, dus. Ook hadden we in ons achterhoofd dat in de Oostelijke Mijnstreek armoede en dus ook honger een groot probleem zijn. Denk voedselbanken. Maar goed, en weg was hij weer. Toen even later de serveerster die kwam afrekenen, vroeg of alles naar wens was en wij ja zeiden, zei zij: Hoor ik daar enige aarzeling? En toen hebben we onze kans nog maar even gepakt. Ze begreep ons. We gingen volmaakt gelukkig de deur uit.

Pushbericht op telefoon in de app van 1limburg: Meesteroplichter Wil H. trekt boetekleed aan in rechtbank. Tja, Wil H.. We ontmoetten hem voor het eerst op de Markt in Meerssen, lekker aan het bier tijdens de huldiging van roeister Maaike Head op 7 september 2016, gouden plak Olympische Spelen. H. was in gezelschap van een goede bekende. We raakten aan de praat. Ook over onze badkamer die aan een opknapbeurt toe was. Nou, dan was Wil de man die we moesten hebben. En toen begonnen acht maanden van intensieve communicatie over onze badkamer. Het eerste zakelijke gesprek hadden we op 23 september 2016 en het laatste contact over het werk dateert van 22 mei 2017. Daarna zijn er via de goede bekende nog wat contacten geweest, bedoeld om bij H. verhaal te halen, het laatste op 5 oktober 2017. Maar ook die liepen op niets uit. Op 22 mei 2017 zaten we nog steeds met een badkamer in revisie. We konden er douchen en er hing een tijdelijke wasbak en er stond een tijdelijke radiator. Staat van het tegelwerk: slecht. H. zouden we daarna niet meer te zien krijgen. En we moesten extra kosten maken om de zaak op orde te krijgen. Ik heb ergens in de zomer van 2017 alle communicatie met H., voor zover niet via telefoon, dus die via mail en whatsapp in een logboek samengebracht. We overwogen aangifte maar die kwam er niet van. Nu ik dat nog eens nalees, denk ik: pathologische leugenaar. Ik lees in het bericht op 1limburg zinnen als: H. begon de zitting met excuses aan alle slachtoffers (….) ‘Ik wil ook alle schulden aflossen’, zei de verdachte (….) Hij factureerde opdrachten, maar maakte vervolgens het werk niet af en verzon allerlei smoesjes (‘mijn vader of moeder is overleden’) waarom hij de klus niet klaarde. Daarna ging hij bij de volgende opdrachtgever aan de slag. ‘Ik had zoveel werk, maar moest het ene gat vullen met het andere. Op een gegeven moment viel het als een kaartenhuis in elkaar’, zei H. daarover. Ik zal hier niet uitweiden over alle smoesjes die H. ons verkocht heeft. Ze zijn soms van dien aard dat je je kunt afvragen of publicatie raakt aan de privacy. Maar, ook in ons logboek staan plotselinge sterfgevallen. We hebben er met enige regelmaat in apps goede wensen – van onze kant – als: sterkte aangetroffen. En altijd kwam overal wel iets tussen: niet geleverd, zoek geraakt, niet op voorraad, verkeerd geleverd. Dat soort redenen voor later komen, niet komen, vroeg weggaan …… Tijdens de voortgang van het proces vroegen we ons voortdurend af hoe lang we het nog moesten laten duren. De twijfel over de werkelijkheid waarin we verzeild waren geraakt groeide in elk geval sneller dan dat het werk vorderde. Elk bezoek van H. leverde weer nieuwe vragen op. Hoezo badkamermeubel zoekgeraakt? Hoezo badkamerradiator nu niet leverbaar? Waarom een andere kraan dan afgesproken? Waarom die ernstige lekkages? Waarom alleen koud water? En zo kan ik nog even doorgaan. Er zijn nog altijd allerlei vragen onbeantwoord. De belangrijkste: Hoe kwam die man aan al zijn werk? Als het overal zo rafelde als bij ons, wie wilde hem dan nog over de vloer? Het beroerde was dat al zijn excuses bijna aandoenlijk waren. Boos worden was lastig. H. werd als het ware zelf door zijn smoesjes en excuses meegenomen, ze gingen ook met hem aan de haal. Net als met ons. Ze kwamen als vanzelf. Hij moet er soms zelf verbaasd over zijn geweest. Zo gemakkelijk ging het. Toch, ergens is het fout gegaan. En wat moeten de slachtoffers nu met zijn excuses? Ik niks, in elk geval.