Paling

We zitten te kijken naar Nieuwsuur. Dat heeft, zien wij hier op de bank, de afgelopen weken de gewoonte lijsttrekkers vooral kritisch te bevragen op het verleden. Soms denken we: af te zeiken. Nu is, as we speak, de VVD aan de beurt. Ze is een radde spreker, drempels kent ze niet, struikelen is een woord waaraan ze ongetwijfeld geen actieve herinnering heeft. Dat was in haar jeugd. Dat is voor kleine kinderen. Korstjes op de knie. Ze praat bij voorkeur over de toekomst. Als in de spotjes van de VVD gewone burgers haar een vraag voorleggen, herhaalt zij de vraag – die al gescript is voordat de gewone burger ermee kwam – en zegt het probleem te herkennen en de noodzaak van een oplossing te zien. Iets met paling en snot. Van de week zei iemand op X dat ze zichzelf met flair presenteert. Zeker, dat is waar. Maar, zei ik, voor het besturen van een land is bagage nodig. Denk aan inhoud, oplossingen. Antwoord van een andere X-er: Geen partij begrijpt zo goed dat in een campagne alleen beeldvorming belangrijk is. Mevrouw Dilan zegt tegen gewone burgers met een vraag dat ze gehoord worden. Vanochtend was er een andere mevrouw, van het UWV, op de radio met als opdracht ‘de menselijke maat’ in de organisatie terug te brengen. Na gehoord kwam volgens haar nog geholpen. En dat is precies wat mevrouw Dilan niet doet. Ze luistert, ze hoort en daarna wordt het doodstil. Er komt nog geen schim van oplossing of hulp uit haar mond. De mevrouw van de menselijke maat had na geholpen nog een volgende G, die van gewaardeerd. Had ze zelf bedacht. Die was essentieel. De kracht van beeldvorming is dat je je na gehoord te zijn gewaardeerd voelt terwijl je niet geholpen bent. Dat is de kracht van de VVD. Trap er niet in.