Wettelen

Gisteren zagen we in Bar Laat hoe Jeroen Pauw in gesprek ging met Dimitri Verhulst over zijn film Waarom Wettelen? Pauw zat zich enorm te verkneukelen. Omdat hij Dimitri aan tafel had, met hem mocht praten én de film al had gezien en zijn uiterste best deed niet alle leuks al bij voorbaat op tafel te leggen. We werden nieuwsgierig. Wat was het dat Pauw allemaal niet zat te verklappen? De film zou morgen ( dus vandaag) in de bioscopen komen. El ging zoeken. Waar konden wij morgen (vandaag dus) de film van Verhulst gaan zien? Niet in Venray, niet in Helmond, niet in Venlo. El kwam uit in Reuver. Reuver ken ik vooral van er met de trein stoppen en weer doorrijden. Heel dik vijftig jaar geleden. Toen we een parkeerplaats zochten kwamen we uit bij station Reuver. Een prachtig opgeknapt en onderhouden gebouw, kantoor nu en stammend uit 1863 en toen gebouwd als station type SS 5e klasse. Van de parkeerplaats was het drie minuten lopen naar Luxor, een bioscoop annex etablissement waarvan zowel terras als gelagkamer ruim bemeten en druk bezet waren. Daar liep gezapig veel vrij tijd vol. We mochten plaats nemen in zaal drie. Wat ik daar over wil zeggen: Een pareltje. Maar ook, na een uur en drie kwartier hadden noch de personages in de film, noch de toeschouwers in de zaal antwoord op de vraag Waarom Wettelen? Nog geen schim van een antwoord. Verder vonden we het een grappige film, op z’n Vlaams met veel directheid, relativering, zelfspot, absurdisme en karikatuur. Op de achtergrond schemerde een lange traditie van stripverhalen. Behalve een kijkfilm was Waarom Wettelen? een luisterfilm, vooral ook als het om tekst ging. Die tekst was helemaal à la Verhulst, soms grof, soms subtiel. Het verhaal is een vondst maar diep gaat het niet. Heel soms dook er iets op van fijnbesnaardheid, een eigenschap die wij hier op de bank tot gisterenavond nooit met Verhulst in verband hadden gebracht. In Bar Laat bleek de doorgaans literair ruwe Verhulst ook nog een – volgens Pauw – niet onverdienstelijk pianist én kenner van het werk van Chopin te zijn. Dat verraste ons wel. Héél erg.