Stappen

Het voelde als een wat wonderlijke week. Ik kwam terecht in twee gebouwen waar ik behoorlijk wat voetstappen heb liggen. Woensdag was ik in Jerusalem. Daar legden we met wat taal- en tekstliefhebbers de eerste stenen voor een open taalpodium waar schrijvers uit de regio maandelijks hun ei kunnen komen leggen voor een breed publiek. In het Venrays Museum. Er zijn in de regio veel schrijvers die daarnaar op zoek zijn. Naar een plek om hun stem te laten horen. Denken we. Jerusalem is het gebouw in Venray waar ik om en nabij twintig jaar Nederlandse taal- en letterkunde gaf. Aan middelbare scholieren die daar niet allemaal evenveel zin in hadden maar waarvan er een aantal toch nog succesvol met taal en tekst in de weer is gegaan. Ook professioneel. Het was na dik dertig jaar een prettig weerzien. Er was binnen weliswaar bouwkundig flink huisgehouden maar aan de buitenkant was het nog steeds herkenbaar als dat unieke schoolgebouw met een historie. En van die historie was ik deel. #johojoho En dan ook nog; vanavond was ik met El in het monumentale gebouw van Free Weeling, c.q. Dingus, c.q. BRL. Dat ken ik uit de zeventiger, tachtiger jaren van de vorige eeuw. Daar hokte toen de Venrayse jeugd zichzelf, vooral in de weekeinden, op voor avondjes ouderloos toezicht en het verkennen van de wereld buiten de kinderkamer. Ik kwam daar als bestuurslid van filmclub Het Negatief om er een keer in de maand voor de Venrayse liefhebbers van wat toen de alternatieve film heette entree te heffen en de filmprojector te bedienen. Nog weer later kwam ik er voor yoga. Vanavond waren we er om weer eens een keer de fijne keuken te proeven. Dat was lang geleden; ‘s avonds uit eten, dat doen we zelden nog. Maar de keuken was prima. # jammiejammie Van de sfeer van het oude gebouw was niets over. Althans qua interieur. Het exterieur is nog altijd top.