Geen idee waar dit gedicht vandaan komt. Naar aanleiding waarvan ik het geschreven heb, ik weet het niet. Het overkwam me op 30 december 1995.
opeens was alles anders
en ritselde
onder haar huid
een ongekende onrust
ze liet een gaspit branden
ze liet een potplant vallen
ze liet de hond niet uit
ze rookte weer als vroeger
ze viel gekleed in slaap
en voor het eerst sloeg zij haar kind
ze paste niet meer in haar huis
ze sneed zich in haar armen
onrust ritselt
onder haar huid
ze zegt hallo
ze zegt het gaat
ze wuift haar woorden van zich weg
ze knippert met haar ogen, tranen, rook
ze wrijft haar arm, haar wonden, jeuk
onrust ritselt
ze kent de onrust
onder haar huid
ze gaat naar huis
ze brengt haar kind naar school
dag lieve meid, dag juf
en thuis doet zij de was, de tuin, de boel
en kijkt vooral vooruit
vooral vooruit
maar onrust ritselt
onder haar huid
het is dan wel voorbij
het gaat ook nooit meer over