Vergeten

Terwijl ik de televee aanzet om naar Nieuwsuur te kijken, denk ik: Oeps, vergeten. Vergeten om iets op PaulsPlaats te zetten. En nou zit ik te kijken naar Plasterk die met de brokken zit. Want dat zijn het, brokken. Het is lastig daarin nog bruikbare stukken te vinden. Rosenthal en Wallage zijn opgetrommeld daar hun licht over te laten schijnen. Allebei met een eigen perspectief. Rosenthal vindt dat Plasterk op rechts moet doorkleien en Wallage vindt dat er nog wat moet worden doorgemodderd. Het verschil tussen kleien en doormodderen is dat het moet lukken versus het gaat op den duur fout. Rosenthal blijft maar doorzagen over Omtzigt: onervaren, nadat Wallage Plasterk onervarenheid in de schoenen heeft geschoven. Enfin, ik kan me vinden in de conclusie dat onervarenheid een grote rol speelt. Maar veel belangrijker: Omtzigt lijkt met een weifelend gemoed zijn rug recht te houden. Dat is prima. Het is een illusie te denken dat Wilders in staat is zijn toon te matigen. Zo, toch nog iets. Het is wel een beetje uit de mouw geschud en uit de losse pols. Volgende keer beter.