Er zijn dagen dat mensen van je willen weten welk boek je aan het lezen bent. Op Twitter, bijvoorbeeld. Dat boek moet dan op je nachtkastje of je bijzettafeltje liggen. Of op een andere plek waar je het bij de hand hebt. Toilet, bureau, handtas? Om het hebberig te grijpen en de letterbeluste ogen weer wat te grazen te geven. Zelden vraagt iemand naar welke muziek je aan het luisteren bent of welk museum je net bezocht hebt. Of voor welk concert je net kaartjes gekocht hebt. Of voor welke club je een seizoenskaart in je portefeuille – zijn er nog mensen mét? – hebt. Welke ets of gouache je net gekocht hebt of op welke veilingsite je nu, as we speak, actief bent. Naar welke poster je kijkt, daar bij jou op de bank. Of welk beeld bij jou indringend de kamer in kijkt. Of er nog een dansvoorstelling is waar je smachtend naar uitkijkt. Of een film die op je rol staat. Op welk instrument je toetert in harmonie of fanfare. Vroeg jij ooit iemand wat ze dadelijk gaat eten of het lekkerst van alles vindt? Het zegt iets, lijkt me zo. Over de status van boeken in het contact tussen mensen. Boeken lijken wel de meest democratische, volkse cultuurverschijnselen waarover willekeurige mensen met elkaar in contact willen treden. Nog liever dan over muziek. Boeken geven meer inkijk in het leven van de ander, meer zelfs dan muziek. Mijn ervaring: Mensen zijn meer geïnteresseerd in wat de andere mens leest dan wat de ander luistert, graag ziet of het beste smaakt. Op de draaitafel heeft liggen, aan de muur heeft hangen of in de koelkast heeft. Toch leiden op radio en televisie muziek, kookprogramma’s, films en series de dans. Boeken komen er niet verder dan muurbloem.