Mist

Weer een dag met vette mist. Dan is de horizon hier toch wel erg leeg, zeg ik. Met deze mist is die overal leeg, zegt El. En ze heeft gelijk. Toch, weer een dag dat de kerktoren niet te zien is. Dat de tijd niet af te lezen is met een snelle blik naar buiten. Daar is nu niets te zien dat ook maar enige indruk kan maken. De noklijn van een grijs pannendak met die ene schoorsteen, de drie witte, smerige ringen van de sirene op het dak van het appartementengebouw, de blinde zijgevels van hetzelfde appartementengebouw, het zeildoek rondom het hek van het dakterras, de toppen van drie bomen, kaal en stakerig. Daar moeten we het ook vandaag weer, zittend op de bank, mee doen. En met muziek, de krant en onze ruimte om ons heen. En met elkaar. En met onze boeken. Ik lees me langzaam weer in in Louis Paul Boon, de Vlaamse schrijver die mij toen ik Nederlandse Taal- en Letterkunde begon te studeren in Nijmegen dagenlang aan mijn doorgezeten stoel gekluisterd hield. Die als geen ander in het Nederlandse taalgebied de troosteloos- en uitzichtloosheid van het leven van mensen in de marge wist te vangen in woorden. Overigens, die stoel stond lange tijd in een huis in de Pater Brugmanstraat. En vandaag lees ik in de krant dat 24 januari as. de biografie van Godfried Bomans verschijnt. Bomans, die ook ooit in de Pater Brugmanstraat woonde. Dat schept een band. #nouja Ook een reden om van de bank te komen en de mist in te stappen? Hoe dan ook, ik ging op weg naar de boekhandel. Daar heb ik Vleugelman besteld. Het is niet dat ik al het werk van Bomans heel erg waardeer maar ik ben nieuwsgierig naar wie die man achter sprookjes, zedenschetsen, komische stukjes, grappen en grollen was. Via krant, radio en televee nogal prominent aanwezig in de vijftiger en zestiger jaren, in mijn jeugd. En die dus ook nog ooit in de Pater Brugmanstraat woonde. En, over Boon komen we nog weleens te praten. Zijn biografie is aangekondigd en gaat nog verschijnen, op enig moment in de komende jaren.