Maar toch

Zelf vind ik het een beetje vreemd, dat ik er tegenwoordig maar slecht in slaag de krantenpagina’s met overlijdensberichten achteloos, gedachteloos om te slaan. Het kan zijn dat jullie dat niet vreemd vinden. Want, denken jullie, en kijken mij daarbij licht meewarig maar ook wel met enig begrip aan, die beste man realiseert zich niet dat het dagelijks min of meer bewust kennisnemen van het overlijden van anderen past bij zijn levensfase. Bij zijn ouder worden, bij het vooruitzicht dat zijn tijd inderdaad ook in een zandloper zit. Dat tijd eindig is terwijl de tijd gewoon doorloopt. Dat terwijl de tijd voor de mens in het bericht op was, zijn tijd nog niet op is. Dat daar die beste man daar wellicht troost uit put. Nou, zo is het niet, gelooft hij. Het is, vermoedt die beste man, meer een mysterieuze, terloopse aansporing even stil te staan bij weer iemand die mee kleur en toon gaf aan de tijd die voorbij ging, de tijd zoals die is, op dit moment. Iemand waarvan je het bestaan niet wist, laat staan kende, maar die ook haar of zijn of hen ding bijdroeg aan de wereld. Niet altijd groots en meeslepend maar hoe dan ook mee bepalend. Het is een beetje als de steen in de stroom. Niks bijzonders. Maar toch.