Drama

En toen zaten we in de bioscoop. Zondagmiddag. Eens in de zoveel tijd is er een film die bij het grote publiek geheid door het ijs zakt. Niets aan de hand, iedereen weet dat en kan ermee leven. We hebben een abonnement met recht op zeven stuks. Het zijn films die het goed doen bij mensen met iets meer geduld en die bovendien bereid zijn zich in meer ingewikkelde en vooral ook onverwerkte emoties te verdiepen. Of in het ontstaan daarvan. Drama is standaard, default setting. Bijna alles in die films is langzaam of liefst traag. Ik zei het al: geduld is de sleutel. Maar, die werd vandaag wel heel langzaam omgedraaid. Aanleiding tot het maken van de film was een huilend Mariabeeld in een huis aan de Brunssumse Voortstraat, door de medebewoners al snel en op eigen gezag een tot wonder uitgeroepen mysterie. In de film is de straat typisch voor de vorige eeuw vijftiger jaren, met huizen – in Simpelveld – die nu waarschijnlijk een heel laag energielabel krijgen. We schrijven 1995. In de kortste keren wordt de straat een druk bezocht pelgrimsoord. Niet alleen tot genoegen van de in- en aanwonenden. Er is ook weerstand. Wat? Wonder? Bullshit! De film is uit 2023, dus alle trucs die in de loop van de tijd zijn bedacht om van een film een lang en alsmaar voortdurend meditatief moment te maken waren bekend en worden in stelling gebracht. Halverwege dreigde ik in slaap te sukkelen. Maar als door een godswonder wist ik te voorkomen dat dat ook echt gebeurde. Ondertussen was in de film een knappe Italiaanse onderzoekspriester – De Man Uit Rome, ook titel van de film – een onderzoek begonnen met als centrale vraag of hier naar de letter van de Vaticaanse geloofsregels eigenlijk wel sprake was van een wonder. Gaandeweg wordt dat voor hem meer een gewetensvraag dan een zoektocht naar de waarheid. Maar goed, wat is waarheid als je geloof je basis, je allesie is? Drama verzekerd.