Luxe

Of we lekker gegeten hadden, vroeg de jonge vrouw met het voorschoot in de tapperij waar we nog een afzakkertje namen. El en ik keken elkaar even aan. En net te lang. De stilte die viel zei: Nee. Maar dat was ook niet helemaal waar. Het eerlijke antwoord was. Ja en nee. Ja en nee, zei ik. En waar hebben jullie gegeten? Ik veronderstelde dat ze dat graag zou horen om te weten hoe de concurrenten in de buurt het er in de ogen van hun gasten culinair vanaf brachten. Zo, dat is luxe, zei ze. Nou, zei El; ze aarzelde. Vertel, zei de jonge vrouw. Kijk, zei El, het is er lekker maar je weet niet steeds wat je eet. De tapenade is zoutig, de compote is zoetig, het zalfje is zurig, de mousse heeft een bittertje, het pureetje ………, enfin. Je weet dat je hert, dat je snoekbaars, dat je zalm, dat je kip besteld hebt, dat is duidelijk en het smaakt er ook naar maar waaruit al die zalfjes, mousses, tapenades, pureetjes en compotes zijn gecomponeerd? Joost mag het weten. Raadsels! Kijk, en daar moet je bij ons – als wij tegen betaling komen eten – niet mee aankomen. Wij houden van eenduidige, herkenbare smaken. Dat je zout en zoet en zuur tegelijk op je bord krijgt, oké, maar laat het dan gewoon roquefort, peer en kappertjes zijn. Dus luxe, ja, het oogde luxe maar we weten nu zeker dat we – ze keek naar mij: hè? – dit niet meer doen. En weet je, de wijn die we graag hadden gedronken, die hadden ze niet geleverd gekregen. Of we maar een andere wilden kopen. Dat zeg je toch tevoren, dat je een wijn helaas niet op voorraad hebt. En de ober vroeg: Was het een smakelijke amuse bij u? Je begrijpt wat hij bedoelt maar taalkundig was het ook niet echt luxe. Mevrouw, zei de jonge vrouw met de voorschoot van de tapperij, ik weet precies wat u bedoelt, mijn man en ik hebben precies hetzelfde. Je wilt gewoon weten wat je eet. Kan ik u nog iets inschenken? Dat kon. En terwijl ze wegdraaide naar de bar om twee glazen witte wijn te bestellen, schoof een collega – haar man? -een forse plank met vlammetjes, bitterballen en minifrikandelletjes op het tafeltje naast ons. Ik dacht: Dan weet je tenminste wat je eet?