Jarig

De jongste was in de loop van de week jarig geweest en vandaag was het feestje. Voor zo’n jongste maakt het niets uit wanneer er vlaggetjes hangen en wanneer er gezongen wordt. De hoeveelheid cadeautjes ook niet, want hij kan toch nog niet tellen. Geen idee overigens of kinderen van twee een idee hebben van veel of weinig. Kortom, het joch had het naar zijn zin zoals hij het elke dag naar zijn zin heeft. Hij kan wel eens een slechte dag hebben maar over het geheel genomen neemt hij het leven zoals het komt. Wel houdt hij graag zelf de regie. Ons nee is minder waard dan het zijne, vindt hij. Dat levert dus wel eens discussie op. Maar, wonderlijk, hij lijkt toch wel al enig besef te hebben van wat redelijk is en wat niet meer. Naar ons begint hij in elk geval steeds beter te luisteren. Vandaag kreeg hij de ene graafmachine na de andere vrachtwagen na die ene betonmixer. Ik ben niet zo van vergelijken met vroeger maar geloof me, mijn blokkendoos was wel iets anders. Ondanks de tevredenheid die ik voelde als ik ermee speelde. Overigens, hij speelt daar ook nog steeds mee, terwijl ik zeker weet dat zijn cadeautjes een minder lang leven beschoren zijn. Hoe dan ook, het was een prima dagje met een verkoelende bui in de categorie code ecru plus, dus richting geel. En, nog even over die kleine. Toen wij hem op zijn verjaardag een cadeautje brachten en hij dat had uitgepakt, stond er nog een cadeau in een doos voor hem klaar. Die wilde hij ook geopend hebben. Nee, zei zijn moeder. Dat komt nog wel. Nee, zei zijn vader. Nee, zeiden wij. Dat wacht tot zondag, zei zijn vader. Oh, zei hij, en liep weg. Even later kwam hij terug met ons cadeau en wilde dat terugstoppen in de doos. We begrepen dat dat wisselgeld was voor het openen van de doos die nog niet open mocht. Hij begrijpt het principe Voor Wat Hoort Wat, dachten we. Wonderlijk, voor twee jaar, zeiden we tegen elkaar. En nu zitten we weer op ons balkon. Het koelt lekker af, inmiddels.