Gedoe

Voor vandaag stond kijken naar Love Actually in de agenda. Dat was niet het enige. Er moest een plant verpot, er waren planten gammel of erger en die moesten bij het groenafval. In een container waar in de zomer bij het openen van de kantelklep wolken fruitvliegjes uit opstijgen. Ook moest er een hoorapparaat terug naar de winkel omdat zijn accuutje het in de loop van de dag opgeeft. En nog veel meer klein gedoe vroeg om aandacht. Soms urgent, soms ook helemaal niet. Gedoe dat altijd nog eens kan. Maar vandaag hadden we zo’n dag waarop we voelden: Vandaag kunnen we het, vreten aan het uitdijende te-doen-lijstje. En dus keken we Love Actually. We hadden het al zo’n jaar of twintig weten uit te stellen, bleek bij naspeuring op het internet naar het jaar van verschijnen. Ik zeg uit te stellen maar ik bedoel eigenlijk dat we die film in de achterliggende decennia een paar keer in de media voorbij hebben horen komen maar altijd dachten dat wij er niet geschikt voor waren. Of dat we het te druk hadden met allerlei gewichtigs om deze luchtige snack aan ons voorbij te laten gaan. Dat klinkt alsof we niks met niemendalletjes hebben, maar dat is het niet. We zijn trouwe kijkers van thrillers, moord- en doodslagseries, Ik Vertrek en Friends dus noem ons geen elitaire kijkers. We kunnen heel goed mee met de familie Doorsnee. Hoe dan ook: we hebben net Love Actually achter de rug en het was een soort van verloren tijd maar nu wisten we wel weer dat verliefdheid, vooral als die lijkt te leiden tot een onmogelijke liefde, heerlijk is om naar te kijken als die liefde toch niet onmogelijk blijkt. Dat je daar met een dekentje op de bank en de geliefde op aaiafstand heel blij van kunt worden, wisten we natuurlijk wel al. Neemt niet weg, na de vuile handen van het verpotten van die plant en ander werk met aarde en groen was Love Actually aangenaam gedoe.