Zakkammetje

In de rechter kontzak van de spijkerbroek geschoven stak een beige zakkammetje enkele tanden boven de rand uit. Het ontroerde hem, vreemd genoeg. Voor hem liep een man die ongetwijfeld onbekommerd ijdel kon zijn. Voor wie goed gekamd haar een conditio sine qua non was. Die ouderwets cool met het kammetje in de rechterhand eerst een slag door het haar maakte en daar dan vervolgens met de vlakke linker nog even een slag achteraan maakte. Van voor naar achter. En dat een keer of drie, vier. Spoedig, hier in het zelden betreden bos met de laag hangende takken van jong en snel groeiend groen, zou het zakkammetje, op de eerste de beste open plek, weer zijn glorieuze rol in het leven van Elvis kunnen oppakken.