Nuance

We keken naar een programma met veel welwillende mensen. Ik houd van welwillende mensen, ook als ze gelovig zijn. Met gelovigheid, religie, orthodoxie – in die volgorde – heb ik helemaal niks. Ik kan begrip opbrengen voor spiritualiteit zolang er maar geen theorie aan ten grondslag ligt. Medemensen die huis-tuin-en-keukenspritueel zijn kunnen me zelfs ontroeren. De welwillende mensen in het programma dat wij in de aanloop naar Podium Klassiek keken, pleitten voor het stellen van vragen, voor in gesprek gaan met elkaar, vooral ook als je verschillende meningen hebt, tegenover elkaar staat, in dit geval als je christelijk, islamitisch of joods bent. Zeker nu in het Midden-Oosten de hel is losgebarsten en over de hele wereld mensen daarin een positie wensen in te nemen. Ik wil geloven dat je met het ter discussie durven stellen van die positie oog en zelfs begrip kunt krijgen voor andere posties in dat conflict. En ook nog dat je daarmee mensen in je directe omgeving tot meer nuance kunt bewegen. Nuance is altijd goed. Zet nuance op een voetstuk, geef het een standbeeld. Maar knuffel haar niet dood. Het probleem is dat de lieden die delen van het Midden-Oosten tot een living hell maken ooit de nuance zonder enig pardon voor de bus hebben gegooid. Oog om oog, tand om tand. Onze welwillendheid – ja, ik reken mezelf tot de welwillende mensen – kan ze geen ene donder schelen. Tragischer nog: Onze welwillendheid houdt geen ene kogel tegen.