Water 2

De verhuiswagen was net vertrokken. Overal in huis stond nog van alles niet op zijn plaats. We zouden de komende dagen nog veel werk hebben. En niet alleen de komende dagen, weken en maanden waren waarschijnlijker. Maar dat was niet erg. We waren het zelf schuld. Het was half juni 2007 en we woonden eindelijk in Zuid-Limburg. Toch nog. Het was – cliché – een lang gekoesterde wens. Terwijl we in de keuken bezig waren dozen te legen en laden en kasten te vullen, barstte er een – cliché – daverend onweer los. Het was tot dan een prachtige dag geweest. Zon, zon en een zacht windje. Ideaal weer om te verhuizen. Voordat ze vertrokken hadden de verhuizers nog een koud pilsje gedronken, zittend op de muurtjes in de tuin. En nu, binnen tien minuten golfde het water door de straat die van Ulestraten afliep naar het centrum van het dorp, zeshonderd meter verderop. Het zou niet de laatste keer zijn. En elke keer verbaasden we ons weer over hoe snel het vaak ging. Er viel dan binnen tien, vijftien minuten zoveel water dat de weg voor het huis binnen de kortste keren een snel stromende beek was. Het kwam van west, noord en oost van de plateaus naar beneden. Door de weilanden, over de weg, van de akkers. Om 600 meter verder het laagste punt van Meerssen blank te zetten en in de loop van de uren en soms dagen daarna door de Geul afgevoerd te worden naar de Maas. Een keer kwam het water het huis in. Het duurde dik een half jaar voordat de laatste sporen waren weggewerkt. De muren droog en waterdicht waren, en geschilderd, er een nieuwe vloer lag en er nieuwe plinten waren gezet. Maar, er waren huizen in de straat waar het elke keer naar binnenkwam. Uit de Watervalderbeek, via de achtertuin, door de gang en de voordeur waarna het zich voegde bij de stroom die zich over de Humcoverstraat naar beneden stortte. Inmiddels hebben het Waterschap Limburg en de gemeente Meerssen in de omgeving allerlei voorzieningen getroffen. Denk aan opvangbekkens in de hellingen en ondergronds, en damwanden. Toch, er is bij buien als die van vandaag ook weer geen houden aan. En al helemaal niet als de bodem al papnat is en geen water meer opneemt. Dan kun je er op wachten, dat het misloopt. Dan spoelt wat valt onmiddellijk naar het laagste punt. Bewoners van het gebiedje waar wij veertien prachtige jaren woonden zeggen nu: Elke keer dat dit soort weer dreigt, liggen we nachten wakker. Wij begrijpen dat. En we denken aan ze.