Op 13 juni jongstleden waren we in Rouen. We zaten er op een terrasje aan de voet van de kathedraal. We waren daar doorheen gekuierd, zwaar onder de indruk. Wat een rijkdom, wat een historie, en dan ook nog zo fantastisch onderhouden. Vanaf het terras hadden we uitzicht op de toren die zwaar in de steigers stond. En vandaag staat de toren in brand. Nog geen idee van de oorzaak maar je zou denken dat van de brand in de Notre Dame in Parijs geleerd is. Dat werkzaamheden aan zo’n kwetsbaar monument bij voorbaat alleen worden uitgevoerd onder de strengste veiligheidsvoorwaarden. Dat de emmers water klaarstaan, bij wijze van spreken. Van water gesproken: Gisteren waren we dus naar Het Was Zondag In Het Zuiden. Het is van heftig leed – als gevolg van wateroverlast – doortrokken maar desondanks aanstekelijk – soms groots, soms intiem – muziektheater dat je raakt. Tijdens de voorstelling vloeit het water rijkelijk. De website zegt: 200.000 liter per voorstelling. Ik vind dat nogal veel voor een goedje dat schaars dreigt te worden. Te meer omdat je ter plaatse als bezoeker voor een half litertje (bron)water 4,50 euro moet betalen. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat zonder het kwistig gebruik van water de voorstelling veel aan kracht zou inboeten. Ik vond ook dat Toneelgroep Maastricht zich weer eens van zijn beste kant liet zien. Met smeuïg theater, universele thema’s in een publieksvriendelijke verpakking.
Priesterkoor in de kathedraal van Rouen.