Lelie

We hadden al een tijdje geen bloemen in huis. In de aanloop naar de vakantie in juni was het: We zijn nu snel weg, dus nu verse bloemen kopen is geld weggooien. Eenmaal terug was het geen punt van aandacht meer geweest. En toen, een week geleden, liepen we langs een bloemenzaak en kochten we een bosje. Een bescheiden bosje want het zou warmer worden en dan zouden ze sowieso niet lang staan. Waar je al niet aan denkt als het over bloemen in huis gaat. Waar we niet aan hadden gedacht: even goed te kijken wat het voor bloemen waren. Ja, het was een gemengd bosje, nog niet alle bloemen waren – helemaal – open. Vers waren ze dus, dat wel. Gisteren zag ik in het voorbijlopen dat er zeker twee nog niet open waren. En iets diep in mijn hoofd zei: Lelies. Even was er ook onrust. En vanmiddag gebeurde het dan. Er drong zich onontkoombaar een sterke, niet te missen geur aan mij op. De geur van lelies die zich met een heel erg grote mond mengden in het koor van luchtjes dat in de loop van een dag aan je voorbijtrekt. Voor ons is dat net een paar geurtjes te ver. Morgen gaat het bosje met de sterk geurende kerkhofblommen de groenkliko in.