Leeuwenhart

Tot gisterenavond hadden we geen minuut televisie gekeken. Vanaf dat we in Frankrijk zijn, hè. Maar gisteren was het Nederland tegen Frankrijk en in het begin van de avond begon het toch hevig te jeuken. Het. Iets onbestemds, zal ik maar zeggen. Eigenlijk heb ik er geen zin meer in aandacht te geven aan die jongens met hun superego’s. Ja, ik weet het, er zijn er ook die altijd bescheiden blijven en gewoon hun best willen doen dus gewoon hard werken en zo. En eigenlijk heb ik ook te doen met die jongens voor wie voetballer zijn een lifestyle is, een manier van leven die volgens mij een groot, onbenoemd gemis moet compenseren. Bij wie compenseren al snel overcompenseren wordt. En voor wie om het allemaal nog net iets groter te maken – en de supporter blij – de KNVB er nog een heftig sausje, bereid met schaafsel van appeltjes van oranje en maalsel van gedroogd leeuwenhart, overheen gooit. Om ze te motiveren, om ze peper in de reet te steken. Om ze te laten vlammen. Mij is het ook te nationalistisch. Geen idee wat de psychologen, coaches, fysiotherapeuten verder nog allemaal in die jongens stoppen maar het lijkt niet echt te helpen. Althans, ik kon maar niet het idee krijgen dat er gisteren een plan met een weg naar winnen was en dat daaraan gewerkt werd. Gefocust, geïnspireerd, met overgave en technisch verzorgd. Tenzij niet willen verliezen ook een weg naar winnen is. Maar, ik voel me niet meer betrokken en al helemaal niet deskundig. Hoewel, dat doelpunt van Xavi, dat was oké. De keeper had er geen antwoord op, stond al op het verkeerde been en kon niet meer de kant op waar de bal ging. Dumfries deed bovendien geen enkele poging om aan het spel deel te nemen. Integendeel, hij speelde bezemsteel. Het was wel buitenspel maar geenszins hinderlijk. Drie minuten lang dacht Xavi nog in tweede instantie met theatraal beteuterd kijken de situatie naar zijn hand te kunnen zetten, maar helaas. Ik zit nu trouwens naar België tegen Roemenië te kijken. Dat is dan weer wel een leuke wedstrijd.