Schaaltje

Soms raken we enigszins verstrikt in onze herinneringen. Dan zijn we het spoor bijster en duurt het even voor we een en ander weer op een rijtje hebben. Het zijn er na een lang en vaak alert leven natuurlijk ook wel heel veel, inmiddels. We zitten aan tafel, goed voedsel op het bord, wijn in de glazen, we praten wat en de herinneringen borrelen als vanzelf op. Sinds enige tijd bestaat het fenomeen ‘herinneringen maken’, als een bewuste activiteit, als iets waar je aan moet werken, wat je vooral niet mag vergeten te doen. Met je verjaardag, in een appje: ‘Heel erg veel hartelijke felies en nou maar mooie herinneringen maken, samen, vandaag’. Goed bedoeld hoor, maar nee dus, gaan we niet doen. Herinneringen maken namelijk zichzelf wel. Herinneringen kunnen heel goed voor zichzelf zorgen. Bij ons althans. Hoeven we geen hand naar uit te steken. Ik zei het al: Soms kunnen we ze niet meer plaatsen, zijn ze niet helemaal helder, zijn ze wel geboren maar ook weer verdwenen, even of voor altijd, of we vragen ons af of we het nou gedroomd hebben of dat het echt gebeurd is. Herinneringen rusten in een rustig kamertje op een zacht bedje, gevuld met de paradoxale mix van helderheid en verwarring. En soms ontwaken ze. Vanavond aan tafel hadden we het over een schaaltje dat we ooit hebben gekocht in …. ja, waar was dat ook alweer? We vroegen het ons af naar aanleiding van een schaal, hier in het appartementje, een schaal die vooral heel blauw is en dat blauw bracht ons bij dat schaaltje, ook blauw, dat we gekocht hadden in ….. ja, waar was het ook alweer, ja ergens aan de Middellandse zee … en nee dat andere blauwe schaaltje, dat hadden we gekocht, in 1988, 1989, dat was toen dat weekje met de Renault Nevada, in het voorjaar, weet je nog, ergens in de Bourgogne, nee de Morvan, even opzoeken, ja dat was ….. het was Chaumont, zie ik hier op Google maps, ligt Chaumont trouwens wel in de Morvan, nou ja, doet er ook niet toe, niet écht toe in elk geval, niet nu, en dat schaaltje, ik weet het weer, dat was in Grimaud, in dat kleine onooglijke winkeltje, het stond buiten op een stapel stenen, dat schaaltje, in een soort etalage maar dan buiten, dus, weet je nog, Grimaud, met die grote letters in dat park, waar we naar boven zijn geklommen langs al die trapjes en steile weggetjes met kleine keitjes, blij toen we boven waren, en waar al die prachtige bougainvilles tegen de gevels groeiden. Zo mooi, hebben we nog foto’s van. Even kijken, zitten in de telefoon. En dan zo verder tot de wijn op is.