Jokeren

Ze kwamen rond half zes en zouden blijven eten en rond elf uur door hun vader en moeder weer worden opgehaald, de twee oudste, Em en Pee, 13 en 11. Kleinkinderen. El had in de weken in aanloop naar deze zorgavond wel vier keer gevraagd wat ze wilden eten en evenveel keer geen antwoord gekregen waar ze wat mee kon. Dus had ze op een gegeven moment zelf maar een keuze gemaakt: rijk gevulde wraps. Die vielen in goede aarde. Het werd verder nog zo’n avond waar je later met plezier aan terugdenkt. Als oma en opa in de regel veel minder lang dan de jongeren maar niet minder intens. We liepen nog een rondje door het dorp, ijsje eten, beetje babbelen. Daarna raakten ze verdwaald in een fotoboek met veel plaatjes van weet je nog wel oudje. Oma gaf tekst en uitleg. Waarna met koperen centen en stuivers van ooit eindelijk een aanvang werd gemaakt met een cursus Amerikaans jokeren dat hun vader ooit samen met zijn broer leerde van hun opa en oma in Kasen. Verder waren we niet echt goed voorbereid. Er waren geen chips. Wij trekken thuis op dit soort avonden rond negen uur een zak open, zei Em. Dat hebben we voor kennisgeving aangenomen. Ook zonder chips bleek alles helemaal okidoki.