Het pakketje

We hadden het jongste kleinkind over de vloer. Hij is twee en leeft op een dieet van spelen met duplo en puzzels, kijken naar filmpjes met tractoren op youtube, onverstaanbare pogingen tot gesprek en op een krukje naar het woelen buiten staan kijken. Wij houden hem ondertussen goed in de gaten want voordat je het weet staat de tent op zijn kop. Ik overdrijf een beetje. De tweejarige is meestal een vrolijke gast, dat valt te waarderen. Maar ook vanochtend had hij op enig moment een dipje. Hij is doorgaans nogal erg vroeg wakker en dus komt halverwege de ochtend het middagslaapje al opzetten. Dat is het moment dat we boodschappen gaan doen. Hij wordt altijd erg wakker van rondgereden worden in zijn kinderwagen. Als we thuiskomen, heeft hij meestal al een krentenbolletje op, is hij toe aan een drankje en gaat hij aan tafel voor een lichte broodmaaltijd. Vandaag was het kwart over twaalf dat hij wéér aanstalten maakte in slaap te vallen. Maar toen was er dus al het pakketje. Dat hadden we aangetroffen in de hal van het appartementencomplexje waar wij tegenwoordig wonen. Het stond tegen de muur duidelijk verweesd te wezen. Het was geadresseerd aan een voordeur bij ons om de hoek. Het gebeurt vaker dat pakketbezorgers een pakket dat ze niet snel genoeg kwijt kunnen deponeren op een plek waar het toch wel gevonden wordt. In dit geval door ons. Het voelde als een beroep op onze burgerplicht. Toen ik had aangebeld op het adres op de sticker en de deur was opengezwaaid, trof ik een jongeman met in zijn hand een mobieltje. En ja, dat pakket kende hij, hij had het aangenomen en gezien dat het niet voor hem was. Hij had nog wat rondgevraagd maar niemand in de nabije buurt bleek geïnterresseerd. Dus had hij het maar bij ons in de hal gezet. Waarom dan hier, vroeg ik me af. Wij waren een andere straat. Ik liet het maar, het mobieltje interessanter, de deur was alweer bijna dicht. Opvallend aan het pakket: het kwam uit Frankrijk, het was verzonden op 6 juli 2023 (!)’, had een autorisatie van de douane opgeplakt gekegen en over het oorspronkelijk etiket was een tweede etiket geplakt. Door dat etiket heen waren naam, naam straat, postcode en plaats te lezen. En er stond nog iets geschreven dat niet te lezen was. Maar: geen huisnummer terwijl er wel een op het tweede etiket stond. Iemand bij de koerier had een nummer bedacht en dat erbij getikt. Maar dat klopte niet en nu was het dus bij ons in de hal aan komen waaien. Ik veronderstelde dat het een schilderij, foto of reproductie van iets was. Op het pakje stond op een van de randen: Bretagne mon amour. Ik zag de zee en een rotsige kust, een zonsondergang. Zoeken op internet naar de geadresseerde leverde niets op. Onderwijl werd het steeds uitdagender het pakketje op zijn bestemming te krijgen. Wat stond er op het originele etiket en wat kon ik door het tweede heen niet lezen? Het voorzichtige peuteren nam een aanvang en langzaam kwam het tweede etiket los van de ondergrond. En laat daar nou een telefoonnummer staan. De rest valt te raden. Iemand blij gemaakt.