Eerder gepubliceerd op de website van Meer Vandaag, lokale omroep Meerssen, in de rubriek Min of Meer.
Morgen en overmorgen zijn de jaarlijkse champagnedagen. Ik begrijp weinig van de liefde voor dat goedje. Ik vind het nergens naar smaken en word van een paar glazen al – vooral voor mijzelf – onaangenaam dronken. Dus aan mij kun je het niet kwijt. En al helemaal niet voor de gezelligheid. Want dat is ook een probleem dat ik met champagne heb. Altijd als leuke ooms opzichtig de kurk uit de hals van de fles masseren en de kroonluchter in laten knallen, dient men zich feestelijk te voelen en kraaiend van plezier de dansvloer te bevolken. Sterker nog: champagne is de onder hoge druk bewaarde en vloeibaar geworden metafoor voor een bruisend leven, een en al sprankelend geluk en onbekommerd uit je dak gaan. Champagne is vooral bubbels die er zijn om er al heel snel weer niet meer te zijn. Voor wie champagne drinkt: De nuchterheid gaat te paard en komt vaak tergend langzaam te voet weer terug.
Ik schreef vorige week dat we tijdens de kerstdagen zouden sjoelen, puzzelen, lezen en wandelen. Nou, gedaan. Maar, elk jaar reken ik weer buiten de waard: de kranten. Ik durf het bijna niet te zeggen, maar we krijgen er hier een stuk of wat over de vloer en geen van die kranten houdt er rekening mee dat ook de laatste dagen van december maar vierentwintig uur per dag hebben. Waarvan er dan pakweg minstens een stuk of zestien opgaan aan uiterlijke verzorging, het bereiden van voedsel, eten, drinken, noodzakelijk bewegen, middagdutje, samenzijn en praten, huisdieren aandacht geven, kijken naar de televee, onvoorziene zaken en slapen, waarna er nog acht beschikbaar zijn voor al het andere. Waaronder dus het lezen van die veel-te-vetgemeste kerstkranten. Ik weet het, we doen het onszelf aan. Laten we zeggen: Ik doe dan wel wat knorrig maar ik klaag niet, ik constateer slechts.
Op kerstavond hadden we nog net tijd om te kijken naar de vierde aflevering van In de beste families, Moeders, een serie die Coen Verbraak maakt voor de NTR. Daarin korte, open en tegelijk intieme en ontroerende gesprekjes, in deze serie met volwassen kinderen over hun moeders en omgekeerd. De kracht van Verbraak is dat hij in een flits waarneemt waar het jeukt of schrijnt en daar pijlsnel even aan krabt. En hij schroomt niet om wat hij hoort en ziet in de vorm van een bombriefje te deponeren in de brievenbus van wie het aangaat: U voelde zich wel eens een ontaarde moeder? Ik weet niet wat het is, maar het zijn gesprekjes die juist op zo’n avond op hun plek zijn. Het raderwerk van de wereld valt even stil. Tijd voor bezinning. En de bezinning die komt met de ontroering is misschien wel de beste. Ik ga daar de komende dagen eens rustig over nadenken. Als de kranten ons tenminste even met rust willen laten. Tot slot: Ik wens ons allemaal een gezond 2021 toe. En, speciaal voor jullie: Ober, champagne!
Min of Meer – 30 december 2020