Eerder gepubliceerd op de website van Meer Vandaag, lokale omroep Meerssen, in de rubriek Min of Meer.
Ik was vrijdag al vroeg hardnekkig wakker. Het werd vijf uur, half zes, zes uur en om half zeven hoorde ik een merel. Een merel, fluiten, begin november, de eerste nachtvorst is al over de gewassen heen. Even dacht ik dat het mijn tinnitus was. Dat zich een merel in mijn oor genesteld had. Dat heb je met tinnitus, dat je geluiden hoort die er niet zijn. Soms blijft bijvoorbeeld het geluid van de hier met regelmaat voorbijrazende ambulances en politiewagens nog een paar uurtjes in mijn oren na-alarmeren. Maar meestal ruist, zoemt en piept het er vooral zo’n beetje en is er in de verte altijd het tikken van een wekker te horen. Zo is de tijd altijd in mij aanwezig. Voor als ik mocht denken dat ik onsterfelijk ben.
Niets onsterfelijker trouwens dan de zure manier van met elkaar omgaan in de gemeenteraad van Meerssen. Ik kan daar nauwelijks nog schouderophalend aan voorbij gaan. Vorige week maandag was er weer een raadsvergadering. Er zouden twee verse wethouders geïnstalleerd worden. De hand kon weer aan de ploeg. Schouders eronder. Maar, ruzie maken over de agenda was toch nog even belangrijker. In plaats van de kerk gewoon eens een keer in het midden te laten – zo van: wij zouden dit stuk ook graag nog even willen bespreken; nee hoor, wij liever niet, want het kwam een beetje laat binnen; nou oké omwille van de lieve vrede bij een nieuwe start, we willen graag dat we binnenkort weer goed met elkaar door één deur kunnen, bespreken we het later eens; oké laten we proberen weer vriendjes te worden – werd het orgel van de verwijten weer eens wagneriaans bespeeld. Jullie geen respect voor ons, dan wij geen respect voor jullie. Jongens en meisjes van de raad, als betrokken en kritisch burger heb ik het wel gehad met dat gedoe. Vergeet het schoolplein. Het kan echt anders.
Maar, wat hadden we nog meer de afgelopen week? Oh ja, de verkiezingen in de Verenigde Staten. Heb je net je zegje gedaan over de gemeenteraad in Meerssen, kun je meteen op herhaling. Maar ik ga het nu niet over dat grootste kind van het schoolplein hebben. Al maak ik me wel grote zorgen over wat dat in de laatste maanden van zijn presidentschap allemaal nog kapot kan maken. Wat ik wil zeggen, ik verbaasde me over sommige media in de US die het grootste kind tijdens een van zijn vileine toespraken uit de lucht haalden. Wegens te veel leugens, onwaarheden en verdraaiingen. Ik denk dan: Had dat de afgelopen vier, vijf jaar maar wat vaker gedaan. Dat had een wereld van verschil kunnen maken. Arm Amerika.
Tijdens al het lokale en Amerikaanse politieke geweld ontging me bijna de actie Hartenkreet. Het is de eigen versie van de gemeente van een landelijke actie (www.aandachtvoorelkaar.nl). De overheid vreest dat we tijdens deze tweede ronde ophokken te weinig aandacht hebben voor elkaar. En nu gaat er in de gemeente een groot hart van hand tot hand. Ik vind dat prima, goed initiatief. Wat mij betreft gebeurt dat ook met echte harten. Laat je kennen, ben orgaandonor!
Min of Meer – 11 november 2020 – week 46