Feestje

We waren op een feestje. Onze oudste en zijn meisje vierden hun beider verjaardag. En ze zijn dit jaar vijftien jaar getrouwd. Ze zijn opgegroeid, volwassen geworden en het echte leven ingetrokken in de schoot van hun vriendengroepen. Wat een geluk. Echt, het is een feestje erbij te mogen zijn en het te zien. Maar daar ga ik het niet over hebben. Wel over een gesprek met ouders van een dochter met Prader-Willi plus nog wat ongemakken in de buitencategorie. Met ook nog een zoon met autisme. Tijdens en na zo’n gesprek verschuift even het beeld van de wereld van redelijk tof naar zwaar kut. Maar, die ouders zeggen dat het leven is zoals het is, dat tevredenheid met wat je hebt en doet een groot goed, zo niet het grootste goed is. Dat ze dat gevoel anderen ook toewensen. Veel meer wil ik er nu niet over zeggen. Ook omdat ik niet goed kan begrijpen hoe het is om een gezin met dat type ongemakken gaande te houden. In een samenleving die zegt sociaal te zijn maar in de praktijk van alledag steek na steek laat vallen. Omdat het vanzelfsprekende zorgen voor elkaar heeft moeten wijken voor vooral zorgen voor jezelf.