Geloof het of niet, ze zijn er weer, onze eksters. Onze, want zo voelt het wel. Onze eksters rommelden de afgelopen dag weer rond in onze wilde kastanje. Onze, want zo voelt het wel. We staan aan de zijlijn, maar wat zou ik graag onze boom inklimmen om daar een begin van een nest voor onze eksters te bouwen. Zo lastig kan dat niet zijn, voor een betrokken mens met anderhalve rechterhand. Bundeltje takjes mee de boom in, vorkje uitzoeken en dan maar zorgvuldig stapelen. Beetje basismechanica, lijkt me. Ik ben een alfa – qua opleiding, niet qua apenrots – maar ik denk dus: Basismechanica. Onze eksters zullen daar ongetwijfeld instinctief – vanuit het ei, zeg maar – ook het nodige van hebben meegekregen, maar ze hebben nog niet echt stappen naar echt resultaat kunnen zetten. Ja, ze hebben een nieuwe locatie in onze boom gevonden, én ze zijn gaan samenwerken want ik zie ze nu soms samen met één takje in de weer. Tegelijkertijd: onder de boom groeit weer het stapeltje gevallen takjes. We hebben zwaar te doen met onze eksters. We zouden zo graag helpen.
Paul schrijft hier stukjes