Gelukkig hebben we de foto nog, schreef ik gisteren. Dat was omdat ik je dan nog kon laten zien dat zo’n duif diep in de veren weggedoken in de hoek van een vensterbank echt wel kan bestaan. Dat ie niet uit een duim komt. Hij zit tijdens het voorzichtig schieten van het plaatje dan wel niet meer bedacht op alles te slapen, maar is wel nog maar net wakker. Dat kun je niet zien, dat moet je geloven. Ben je weer op de hoogte. Ik deed uit mededogen een poging tot haiku. Met een knipoog.
*duif op vensterbank
schuilend tegen kille wind*
krijgt ook daar geen rust