Drieling

Meer dan gedacht, we kijken er licht gefascineerd naar. Moeders die niet kunnen loslaten. Vaders die het best alleen af zouden kunnen. Allebei onzeker, allebei moe. Wankel evenwicht. En dan nog een moeder alleen, in de zorgen om een van de drie, een hartpatiëntje. En dan nog een echtpaar waar de ploeg nog moet komen. Tja. De weg van mijn moeder ging ook niet over rozen, met haar drieling. Mijn moeder lag in de laatste fase van de zwangerschap wekenlang in het ziekenhuis. Het kwam ook niet echt goed, met haar drie meisjes. Een werd dood geboren, een leefde nog een dag, een is nu een vrouw van zeventig, mijn jongste zus. Gezond en een en al levenslust. Ze overleefde omdat precies op tijd up to date couveuses arriveerden in het ziekenhuis in Den Bosch. Ik was zes en had geen notie van alle emoties die gespeeld moeten hebben. Een moeder die er niet was, een vader die de weg wat kwijt was, zijn moeder die mij en mijn oudste zus onder haar vleugels nam. Ik heb er niet de beste herinneringen aan. We liepen als kinderen wat verloren. Met mijn vader bracht ik dagen na de geboorte twee kleine witte kistjes naar het kerkhof aan het Mariaplein in Vught. De twee zusjes waren niet gedoopt en werden er in ongewijde grond begraven. Ik ben er met enige regelmaat nog eens gaan kijken, in de veronderstelling dat ik nog wist waar die twee ukkepukken liggen. Mijn moeder heeft er een heel 92 jaren leven lang niet echt over gepraat. Mijn ouders hadden de zusjes wel namen gegeven. Die heeft ze ongetwijfeld altijd onthouden.