Licht

Kijk nog maar eens goed om, zei mijn vader. Mijn jongenshart weende. We fietsten over de lange oprijlaan van Sparrendaal naar de Helvoirtseweg, weg uit wat op dat moment al voelde als een vorig leven. We hadden afscheid genomen van docenten van mijn middelbare school die later Xaveriuscollege zou gaan heten. Het was juli 1961 en we zouden verhuizen. Het werd een bovenhuis in Maastricht, in een nieuwbouwwijk aan de westkant: Malpertuis. Met straatnamen op basis van het middeleeuwse verhaal over Reynaert de Vos. Ik miste mijn vrienden uit Vught maar Maastricht zou mijn stad worden. Mijn ouders raakten er al snel ingeburgerd en goed bevriend met de Augustijner priester die de parochie leidde en de opdracht had in deze nieuwe wijk een kerk te bouwen. Mijn vader werd al snel kerkmeester. Vandaag in de Limburger een artikel over de prachtige kerk die in 1965 werd ingewijd. Hij is inmiddels niet meer als kerk in gebruik, Opera Zuid is er nu bewoner. Hij is deze week een paar dagen open voor publiek. Morgen gaan we ons – na een jaar of vijftig onthouding – even laven aan het licht dat er van vier kanten binnenstroomt door de glas-in-loodramen van Albert Troost.