Onderstaande tekst is een fragment van een column die ik schreef voor de website van de lokale omroep van Meerssen, gepubliceerd op 17 maart 2021. Met de Amerikaanse presidentsverkiezingen in het vooruitzicht misschien aardig om te lezen.
Ik heb het de laatste weken nogal te doen met de zwevende kiezer. Als het op kiezen aankomt dan lijkt zweven het nieuwe normaal. De kranten staan er vol mee, met zwevende kiezers. Het schijnt dat tot op de dag van vandaag – het is zondag – zo’n zeventig procent van de stemgerechtigden niet weet in welke lijst, voor welke naam dat ene hokje rood te maken. Je bent maar een rare als je gewoon al maanden tevoren weet welk hokje het wordt. Nou had je toen ik jong was weinig smaken. Ik ben opgegroeid met liberaal (ondernemers en hogere ambtenaren), christelijk (ondernemers, klerken en arbeiders die naar de kerk gaan) en socialistisch (lagere klerken en arbeiders). En omdat je het binnen die stromingen als gevolg van een reeks splijtende conflicten (vooral christelijk maar ook socialistisch) nog best lekker met elkaar oneens kon zijn, waren er ook nog wat subsmaken. Kan aan mij liggen, maar ik herinner me uit die tijd geen verhalen over zwevende kiezers. Wel heftige debatten vanuit eens ingenomen en zelden tot nooit meer op te geven stellingen. Maar toch, op enig moment gebeurde het dat mensen zich losmaakten (jeugdige eigenwijsheid en overmoed, opleiding, emancipatie) en zelf gingen denken. Nu staan er in de supermarkt vierenzestig soorten bier en zijn er 37 partijen om uit te kiezen. Ik wens jullie vandaag – het is woensdag – veel succes met ontzweven en landen. Zelf stem ik al mijn leven lang ton sur ton, kleur bij kleur: de kleur van het potlood.