Deze tekst is gebaseerd op een column die ik vier (4) jaar geleden schreef voor de website van de lokale omroep van de gemeente Meerssen.
Ze komen weer van alle kanten op ons af: de beste wensen. Ze stellen ons fijne feestdagen in het vooruitzicht. Het is goed bedoeld maar over de toekomst valt weliswaar veel te wensen maar ook weinig te weten. Ja, morgen en overmorgen zal twee plus twee nog altijd vier zijn. Hebben we met elkaar zo afgesproken. Maar zelfs als het om afspraken gaat, weet je het maar nooit. Kijk naar zoiets als democratie. Tot voor kort dachten we toch dat die in de Verenigde Staten van Amerika in goede handen is. Nou, vergeet het: die ligt er zwaar onder vuur. En ook in Europa moet alle hens aan dek om de democratie niet het speeltje van naar dictatuur neigende types – met vooral het oog op hun eigen belang – te laten worden. Het is wonderlijk. Zowel in Amerika als hier kiezen burgers in volle vrijheid voor sluipende beperking ervan. De waarheid laat zich modieus kleden in verwarring. Ik wens ons allen de komende jaren vooral veel verstand en kritisch vermogen toe. (…….)
Het is voor heel veel mensen lastig om te gaan met onzekerheid. Tegelijk: wat is de lol van alles van tevoren zeker weten? Ik stel me dan een horloge voor. En dat ik daarin een asje, een radertje, een wijzer, de onrust ben. Ik weet almaar door precies wat ik moet doen. Ik kan ook helemaal niks anders. Eens een asje, altijd een asje. Eens de onrust, altijd de onrust. En ik ben een morsdood ding. Ik weet niet eens dat ik waardevol ben en dat mijn bestaan ertoe doet, dat ik slijt en dat ik ook stuk kan. Weer even terug: onze beste wensen komen voort uit een goed hart maar vooral ook uit onzekerheid over de toekomst. Het was al nooit zeker dat ze uitkomen en nu, onder het regime van La Corona, is dat niet anders. Het is heftig, meh iech perbeer mich er gein dikke bein euver te maake. Het komt zoals het komt.
16 december 2020