Eerder gepubliceerd op de website van Meer Vandaag, lokale omroep Meerssen, in de rubriek Min of Meer.
Het was nogal in het nieuws, dat Maastricht Aachen Airport 75 jaar bestaat. De krant sprak in dat verband over de navelstreng van Limburg met de wereld. Ik raakte er een beetje van in de war. En jullie misschien ook wel. Want dat kan toch niet waar zijn: een zwangerschap van 75 jaar? De olifant doet er zo’n 23 maanden over en dat vinden de meesten van ons al schrikbarend lang. En wat is nou eigenlijk de vrucht? Is dat Limburg of is dat de wereld? Je moet er niet aan denken dat het de wereld is die al 75 jaar door Limburg via MAA in leven wordt gehouden. Dan hebben we het echt over een muis die een olifant baart. Kan iemand die uit haar lijden verlossen? De navelstreng is een soort van infuus maar dan wel een waar op enig moment een schaar aan te pas moet komen. Mogelijk heeft Pieter van Geel die bij zich.
We vierden afgelopen zaterdag ook hier thuis enkele verjaardagen. De kinderen kwamen, de kleinkinderen kwamen. We zaten buiten en hielden zo veel mogelijk afstand van elkaar. We hadden het weer eens over van alles en nog wat, ook over hoe goed we het hebben. Ondanks La Corona. We moeten ons dan wel behoedzaam bewegen, de onbevangenheid staat onder druk, maar we weten van elkaar dat we voorzichtig zijn. We kunnen op elkaar vertrouwen. We hadden het over hoe de onzekerheid ons er steeds bewuster van maakt hoe belangrijk dat is. En hoe dat kan doorwerken in al het andere dat we delen. Dat wil zeggen: We hadden het er over kunnen hebben. De werkelijkheid was dat het onuitgesproken bleef. Maar het was er wel.
Waar we het wel over hadden? Nou, over de Tour de France natuurlijk. Met ondertussen steelse blikken op de telefoons met de stream van de aankomst. En naar aanleiding daarvan over ons eigen fietsen. Ikzelf word tegenwoordig nog maar weinig op de fiets waargenomen. Mijn oudste zoon en diens zoon des te meer. We hadden het ook over de risico’s. Ze vallen als soldaatjes: Kruijswijk, Evenepoel, Jakobsen, Groenewegen, Roglic. Peter Winnen schreef onlangs in zijn column in de Volkskrant over verdrongen angsten bij het afdalen. Ik moest denken aan de keren dat ik met vrienden door Frankrijk fietste. Tegenwoordig denk ik daaraan terug met een lichte huiver van nekharen naar bilnaad. We waren jonge vaders. We reden, te vaak zonder helm, de bergen op en af. Vol vertrouwen in mens en machine. Maar toch, onbezonnen, onbesuisd. We hebben het er ongeschonden afgebracht maar geloof me: Dat was meer geluk dan wijsheid. Het is een geluk dat we nog dagelijks vieren.
Min of Meer – 2 september 2020 – week 35