Verstorend

Conclusie: Mentaal zwaar verstorend. Ik nam mij vanochtend voor van alles te schrijven. Stukje voor zus, stukje voor zo, stukje voor dit, stukje voor dat. Maar Tour de France. Vanaf half drie op de televee, Daarbij kwam nog dat ik een ingewikkelde puzzel wilde afmaken. En dat nam meer tijd dan gedacht. Want erg ingewikkeld. Nog ingewikkelder dan gedacht. Er was een periode dat die hele Tour me niets kon schelen. Te veel een aangelegenheid van nietsontziende types die voor de winst alle regels aan hun laars lapten. Schaamteloos. Om met grote blauwe, trouwe hondsgoedemensenogen uit te leggen hoe die winst met louter nette trainingsarbeid en uitgekiend gezond voedsel en een strikte levenswijze en een ijzeren wil en met veel zelfopoffering tot standgebracht teamwork en niet te vergeten ook nog eens veel verlies van aan ieder mens gegund dagelijks levensgeluk uit het schrale, tanige lijf was geknepen. Dat lijkt op dit moment echt zo te zijn. En daarom laat ik mij de laatste jaren weer meeslepen. Want wat is fietsen leuk. Vooral om naar te kijken. Zelf fiets ik nog zelden en ja, daar heb ik een schuldgevoeletje over. Morgen, denk ik dan, morgen stap ik weer op de fiets. Maar ik denk ook: Die stukjes, die schrijf ik morgen wel. Morgen is er weer een dag. En, weet ik, morgen is er ook weer een etappe in de Tour de France. Dus ……. Maar, dit stukje is dan toch maar weer geschreven. Vers geschreven.