Ulestraten

Op het moment dat ik met de auto aankom bij het huis waar ik moet zijn, gaan de sluizen open. Er is voor Zuid-Limburg code geel afgegeven. Terecht, denk ik dan. In de straat waar ik geparkeerd sta, loopt in een mum van tijd het water centimeters hoog de helling af. Het roept oude beelden op. Waar we woonden, in Meerssen op de grens met Humcoven, kon het water tijdens dit soort buien oplopen tot over de randen van de stoep. Of nog net iets hoger en net niet de kelder in. Dan kwam het water niet alleen door de straat naar beneden maar ook van de hellingen rond het huis. Meestal met de vette klei al helemaal verzadigd van water of juist keihard en kurkdroog. Van beide té om nog snel water op te kunnen nemen. Met een regendichtheid die op en af ging. Vaak meer dan een uur of langer. Nu is het na een minuut of vijf afgelopen. Het wordt snel lichter, de zon doet ook nog een bescheiden duit in het zakje, er valt nog een sporadische druppel. Zo snel als de bui opkwam, is hij ook weer over. Code geel was wat erg veel eer. Ik stap de auto uit. Heb een afspraak met M.. We gaan bijpraten. Hij heeft gezien dat ik arriveerde en staat achter de deur klaar om die snel open te doen. Vrienden. Als je zo lang in Meerssen hebt gewoond als wij, dan heb je met heel wat mensen bij te praten als je ze een tijd niet in het levend bent tegengekomen. Dat is wat ik de komende weken ga doen, bijpraten met vrienden. Als ze tenminste niet op vakantie zijn of er geen tijd voor hebben. Of geen zin in. Kan ook. Het is, weer in Venray wonend, lastig Meerssen los te laten, de plaats, de omgeving, de sfeer, de mensen, de vrienden en vriendinnen. ook na twee jaar. Het is vreemd, ik rijd vandaag rond in Maastricht en omgeving en ik denk: Ik ken het hier zo ontzettend goed, alles is zo vanzelfsprekend dat ik nog altijd het gevoel heb dat ik er nog woon.