Stilte

Kijk, zei de man aan de bar, je moet natuurlijk wel een doel hebben in je leven. En laat ik je wat verklappen. Mijn doel is niet geld verdienen en ook niet veel geld hebben. Ik hoef geen vrouw, geen kinderen, geen vrienden. Te veel gedoe. Weet je, ik ben een man van weinig woorden. Er zaten nog wat types aan de bar en joost mocht weten tegen wie precies hij sprak want geen van hen leek naar hem te luisteren. En, ging de man verder, ik heb geen andere mensen nodig. Dat komt zo, ik houd van stilte en ik noem mijzelf stiltekunstenaar. Hij zweeg even, mogelijk om zijn woorden kracht bij te zetten. Ik wijd, en hij begon langzaam met meer verheffing van stem te spreken, keek nu ook het café in, mijn leven aan de stilte. Ik zal het jullie uitleggen. Hij sprak inmiddels zo luid dat in het café het geroezemoes allengs minderde. De koppen draaiden in zijn richting. Hij had een publiek gevonden. Hebben jullie je weleens afgevraagd, als geluid betekenis heeft, waarom niet stilte ook? En als er verschillende geluiden met verschillende betekenissen zijn, zijn er dan niet ook verschillende stiltes met elk een andere betekenis? Verschillen die we niet of nauwelijks kunnen waarnemen omdat we aan stilte geen betekenis geven. Er is dan wel een stilte voor de storm en ook zijn er onheilspellende stiltes maar dan heb je het ook wel zo’n beetje gehad. Mijn levenswerk is het inventariseren van stiltes. Ik ben op zoek naar de taal van de stilte. En ik schrijf het woordenboek van de taal van de stilte. Hij sloot zijn ogen, draaide zich naar de bar en nam enkele ferme slokken van zijn bier. In een hoek van het café begon iemand zachtjes te klappen.