Het was zonnig en de temperatuur was aangenaam maar op de kop van de Wilhelminabrug stond een wat schraal windje. Het terras zag er verleidelijk uit, toch besloten we maar binnen te gaan zitten. En niet alleen vanwege die schrale wind. Boven het terras draaide op een meter of vier hoog een halve compagnie duiven zijn rondjes. We vonden dat je wel erg van duiven moest houden om onder zo’n meute je lunch te gebruiken. Hoewel, poepen duiven tijdens het vliegen of alleen als ze zitten? We wisten het niet.* We streken neer aan een tafeltje bij het raam, met een fraai uitzicht op de brug. Vanuit Wyck kwam het toeristentreintje op zonne-energie aanrijden. Dat had ook de tram kunnen zijn, dacht ik. De tram, dat is de tram die van het station in Maastricht naar Hasselt in België had moeten rijden. En weer terug. Dagelijks een keer of wat. Het kwam er nooit van. Eerst was er een ambitieus plan, later een dossier waaraan van alles mankeerde. Was die verbinding wel nodig, rendabel, te duur en wie ging wat betalen? Toch, er werd opgeknapt aan het tracé, aan de spoorbrug over de Maas. En toen bleek de Wilhelminabrug te zwak om de tram te dragen en werd het eindpunt niet langer bij het station in stadsdeel Wyck maar bij de kop van de Wilhelminabrug in Maastricht gepland. Dat maakte het idee van een tram al meteen een heel stuk minder interessant. IJzerenheinig werd er wel nog een tijdje heen en weer gepalaverd tussen de Vlaamse en Nederlandse overheden, totdat iemand ontdekte dat het plan behalve veel voors en tegens ook nog een stekker had. Wie nu met het openbaar vervoer van het station in Maastricht naar Hasselt wil, moet de bus nemen.
* Net even opgezocht op de interwebs: Duiven kunnen tijdens het vliegen niet poepen. Je kunt dus rustig onder zo’n kudde vliegende ratten gaan zitten eten.