Snuffelen

Er was ook een hond over de vloer. Het was een grote, stevige, moccabruine hond waar je niet overheen kunt kijken, in figuurlijke zin dan. Letterlijk wel, zelfs als we op een stoel zaten keken we over hem heen, maar dat maakte niet dat hij het idee had dat hij zich bescheiden diende te gedragen, net als de mensen in het geanimeerde gezelschap deden. De hond – ik zal zijn naam niet noemen – banjerde overal dwars doorheen. Rond de ruime tafel zaten ongeveer veertien verjaardagsgasten en Herr Hund wilde ze allemaal stuk voor stuk besnuffelen. Niet een voor een en direct na elkaar maar net zoals het uitkwam. Dat werd zo een proces dat pakweg een uur in beslag nam. Daarna wist hij wel zo’n beetje wat hij voor vlees in de kuip had. Onderwijl ging met grote regelmaat de deur naar buiten open en dan haastte Herr Hund zich daar tussen zijn snuffelmomenten door heen om een poging tot uitbreken te ondernemen. In de tuin waren namelijk wat opgeschoten jongeren aan het voetballen en dat was nog veel aantrekkelijker dan ons te besnuffelen of de vloer kruimelvrij te houden. Buiten probeerde hij zich vervolgens met grof geweld op de voetbal te storten. Maar, de jeugd was op de hoogte van zijn beethonger naar de bal en bleek ten behoeve van de continuering van het eigen plezier tot het tijdig liefdevol koesteren van het lederen monster in staat. Vervolgens werd Herr Hund met zachte doch besliste hand weer naar binnen begeleid waarna hij daar weer voort kon met banjeren, snuffelen en kruimels zoeken.