Buiten ging de wind tekeer en binnen stak de presentator van de praatshow zijn microfoon diep in een mahoniehouten speeldoos. We zaten in het licht anarchistische staartje van praatshow Schijt draait doorrr!. Door de luidsprekers klonk een slecht herkenbaar melodietje. We zaten in een fraai opgeknapte boerenschuur. In Overloon. Daar hebben ze en hier in Venray hebben we schijt aan de grens. Voor wie nu aan het denken gaat en er niet spontaan uitkomt: die tussen Limburg en Brabant. Ik heb niet voldoende historische kennis om te weten waarom juist in het gebied tussen Overloon en Venray die grens loopt. Ik ken wel de verhalen over de dorpen Overloon, Holthees en Maashees, alledrie in Brabant, die van oudsher op Venray, Limburg zijn gericht. Aan de praattafel zaten – een half uur voordat de speeldoos de zaal muisstil kreeg – de voorzitters van de carnavalsverenigingen van Venray, de Piëlhaas, en van Overloon, de Huibuuke, aan tafel. Nadat was geconstateerd dat er zeker verschillen zijn tussen het Brabantse en Limburgse feest aan de vooravond van de vastentijd – in Limburg Vastelaovond en in Brabant Carnaval, bijvoorbeeld – die van de Brabantse kant vertelde dat in Overloon steeds meer Limburgse carnavalsmuziek wordt gespeeld. Dat de Limburgse carvavalssfeer de Brabantse mee begint te trekken. Dat vond ik nog eens écht schijt aan de grens. Nog eerder hadden aan de praattafel de nog zeer verse burgemeesters van Venray en Land van Cuijk al gezegd dat wat hun betreft de grens dan wel niet fictief, want een realiteit, was maar zeker ook geen reden tot afstand houden. Dat was ook een soort van schijt aan de grens maar die was bestuurlijk, rationeel. Waar die carnavalisten het over hadden was het kruipen van bloed, was emotie en die slecht grenzen beter dan de ratio. Daar staat tegenover dat de emotie ze ook scherper trekt. En dan moet voor de vrede in de meeste gevallen de ratio aan de bak.
We leven permanent in wankel evenwicht.