Schelpenzand

Het was druk in het tuincentrum. Je kunt er verkorte routes lopen maar ik dacht, ik loop vandaag het hele rondje weer eens. Want, het toeval wilde dat ik er gisteren ook al was. Ik had toen via korte routes wat afdelingen overgeslagen maar het had me niets opgeleverd dan ongericht dwalen. Een medewerker had me moeten wijzen waar ik moest zijn voor wat ik nodig had. Dat was bijna meteen na de plek waar ik was begonnen met afsnijden. Wel had ik onderweg geleerd dat een sundaville van twee meter hoog 80 euro moest kosten. Veel geld, dacht ik. Veel te populair geworden. Van betaalbare volksplant naar speeltje voor de happy few. Ook nu wist ik niet waar ik zou kunnen vinden wat ik zocht: schelpenzand. Achteraf had ik dat kunnen weten: op de afdeling met spul voor dieren. Kanaries, kooitjes, bodem, weet je wel? Maar ook nu kwam ik daar terecht na de hulp van een medewerker. Terwijl ik op het punt stond een bus met het spul uit het schap te pakken, hoorde ik een vrouw nogal bits zeggen: Maar ik wil helemaal geen vissen! Ik móést even vertragen en vooral kijken en luisteren. Ze stond met een uit de kluiten gewassen man voor een wand met aquaria onder blauwige lampen. Hij met de voeten iets uit elkaar, buik vooruit, handen in de zakken, pet achterstevoren op het hoofd, forse baard. Zij in bush pants, tank top, op teenslippers en met ultra kort geblondeerd haar. Ik wil helemaal geen vissen, zei ze nog eens. We hebben al een hond, twee katten, een kanarie en laatst had je het over duiven.Die hond, dat was zeker waar. Die was er even rustig bij gaan liggen. Nou, zei de man, die duiven, daar ben ik al afgestapt. Vissen lijkt met echt leuk, rustgevend, toch, als je er zo naar kijkt, toch? Hij keek haar aan. Hij verwachtte duidelijk iets van bevestiging. Maar, ze zei het nog eens: Ik wil niet ook nog vissen. Punt. En als jij vissen wilt, dan ga ze maar vangen. Dat is pas rustgevend, aan het water zitten en naar de dobber kijken. En als je er dan een vangt, dan gooi je hem terug. En dan begin je gewoon weer opnieuw. Héél rustgevend. Ze spuugde het nog net niet uit. Kom Theo, we gaan. De hond aan haar voeten ging langzaam staan, rechte zich uit en geeuwde. En terwijl de vrouw naar de afdeling met tuinmeubelen liep, maakte Theo zich los van zijn gedroomde uitzicht op een aquarium thuis. Ik had intussen de bus gepakt. Ik las op het etiket dat ik nu twee kilo schelpenzand met anijs ging kopen. Dat schelpenzand begreep ik. Maar met anijs? Ik moest wel, zonder anijs was er niet.