En dan was er witte rook. Er ging wat tijd voorbij, we hoorden Habemus papam en daar was Robert Prevost. Ik had het idee dat hij niet op alle lijstjes stond. Deze Robert kwam uit de lucht vallen, toch? Desondanks, in een oogwenk was iedereen helemaal blij, op door het dolle heen af, want in de lijn van Franciscus. Die zou hij voortzetten. Net als indertijd Paulus VI die verder ging waar Johannes XXIII gestorven was. Ik dacht: Hier hebben we dan dus een menselijke en volkse Amerikaan uit Chicago, ook bestuurlijk bij de pinken, die namens de kardinalen wereldwijd de onmenselijke Trump en alle andere autocraten weer op het écht christelijke pad moet zien te krijgen in plaats van ze voort te laten modderen op dat ultraconservatieve van JD Vance en van al die andere veel te bijbelvaste dogmatische en anachronistische betweters met veel te veel charisma en overwicht. Maar ik dacht nog twee dingen: Erg veel woorden voor een eerste kennismaking én Prevost; goed dat hij een andere naam heeft mogen kiezen, Leo XIV. Prevost, prevoost, dat staat toch voor drost, tuchtmeester, zedenstraffer? Hoe gaat dit verder?
Paul schrijft hier stukjes