Rol

En, wat wil je dan nu? Ze zaten aan een klein tafeltje in de hoek van het hippe tentje. Ze leken me meisjes die vinden dat ze dinnetjes zijn. En die vandaag een relaxte samendag hadden. En nou ja, meisjes. Ze waren jonge vrouwen maar ze waren ook nog op en top meisjes. Would be. Nep. Ze konden goed ook al moeders zijn. Beiden hadden blond, warrig opgestoken haar. De een roerde met een lange lepel in een hoog glas op een schoteltje waaruit damp opsteeg. Er dreven jonge, groene blaadjes in en op de bodem lag een half schijfje citroen. En een kruidnagel, dacht ik te zien. De ander had een stevige beker met oor en een deksel van opgespoten slagroom voor zich staan. Ze had er haar handen omheen geslagen. Lekker warm, chocolademelk, veronderstelde ik. Buiten vroor het. Nou, zei het meisje met het glas, ik ben er nog niet helemaal uit. Dus Corrie, je doet eigenlijk nog niks, zei de ander. Misschien was het bedoeld als vraag maar het klonk meer als een constatering. Alsof ze haar dinnetje kende als niet echt op zoek naar een eigen rol in het leven. Nou, ik ben wel met een cursus begonnen. Ze hield op met roeren en legde de lepel op de rand van het schoteltje. Het tafeltje zou zo droog blijven. Vertel, je maakt me nieuwsgierig. De jonge vrouw met de munt-citroen-kruidnagelthee ging er goed voor zitten. Sterre, zei ze, ik ben begonnen met een cursus nagels zetten. En dan wil ik misschien een eigen nagelstudio. Ik heb van alles de revue laten passeren. Maar ik wil dichtbij mezelf blijven. En ik vind het leuk om mensen zichzelf te laten zijn. Dat ze zich gelukkig en mooi voelen. Daar wordt de wereld direct een stuk leuker van. Er zijn al genoeg bullshitbanen met allerlei ingewikkeld gedoe dat ons allemaal niets brengt. Het kostte me wat moeite om dit allemaal te onthouden maar dit is het wel zo ongeveer. Het gesprek tussen Sterre en Corrie.