Retoriek

Het is nog niet helemaal duidelijk hoe ik via mijn iPad bij het NOS-journaal van 18:00 terechtkwam. Het was vooral per ongeluk. Maar goed, toen het eenmaal aanstond dacht ik: Dan gaan we de uitdaging maar aan. We hadden immers al elf dagen geen Nederlandse televisie gezien en dat was eigenlijk ook wel rustig geweest. Geen enkele reden om ….. enfin. We kregen Marjolein Faber in beeld. Marjolein, ik vind het een naam die overloopt van kwetsbare bloemen, subtiele geuren, met de wind mee wuivende kleurenpracht in biodiverse bermen en kruidenrijke weilanden, overzoemd door een bonte collectie insecten, waar de veldleeuwerik hoog in de lucht ongestoord en tierelierend zijn figuren draait, waar boeren gewetensvol heel laat in de lente maaien en waar ze niet spuiten met glyfosaat. En meer van dat idyllisch. Bij Faber moet ik vooral denken aan Peter, die zichzelf vanuit zijn talent maar ook het niets met eigen handen en hoofd ontwikkelde tot topacteur en die een spreekwoordelijke schijt heeft aan iedereen voor wie anders een scheldwoord is. Denk daar de Marjolein Faber bij. En denk aan omvolking en aan de ijskast van de tovenaarsleerling, aan rechtsstatelijkheid als attribuut in een rollenspel – dan als stemmentrekker en volksvertegenwoordiger en nu als voorgedragen bewindspersoon voor alle Nederlanders – en je krijgt popsvoksjes als: Tja, misschien was het allemaal retoriek, hè? Of: Nou ja, het is hoe dan ook wel weer eens wat anders. Dit laconieke, schouderophalende voorbijgaan aan het feit dat politiek onderaan de streep geen rollenspel, geen theater is, is het gespreide bedje dat de blonde tovenaarsleerling en zijn kleine kliek met grote zorg hebben gespreid voor tweespalt, onverdraagzaamheid, gebrek aan nuance en haat. En dat in een samenleving waarin iedereen om verbinding vraagt. We zullen het ermee moeten doen, de komende tijd.