Pieter

We woonden in Malpertuis, een vijftiger jaren uitbreidingswijk van Maastricht. Met eenvoudige en betaalbare koopwoningen en veel sociale huur voor de exploderende middenklasse en enkele straten sociale overloop uit de afbraakwijken in de binnenstad. Met jan en alleman door elkaar, diversiteit en een bepaald sociaal evenwicht. Ik had het voorrecht dagelijks naar het Henric van Veldeke College te fietsen, naar het gymnasium in het villapark. En weer terug naar Malpertuis. In die tijd, de eerste helft van de zestiger jaren , was de interactie tussen de verschillende klassen in de samenleving overwegend vanzelfsprekend. In mijn klassen in het gymnasium zaten toen inmiddels meer jongens uit de lagere klasse en middenklasse dan uit de hogere. Het Veldeke lag in de wijk St. Pieter. Vandaag, dik vijftig jaar later, staat de wijk in de krant, dat wil zeggen in De Limburger. Ik citeer: Al jaren verzetten de bewoners van de Sint-Lambertuslaan in Maastricht zich tegen de ombouw van een leegstaand kantoorgebouw tot woningen. (…..) De omwonenden stapten naar de rechter, maar die verwerpt nu al hun bezwaren. In de wijk Sint-Pieter staan voornamelijk koopwoningen in het hogere segment. Het bouwplan omvat vijf appartementen in de middenhuur, exclusief voor 65-plussers, en vier in de sociale huur voor starters en internationale werknemers. Omwonenden vinden de nieuwe woningen ‘in hun achtertuin’ niet aansluiten bij het bestaande woonmilieu, dat in een gemeentelijk stuk als ‘luxe woonwijk’ wordt omschreven. Ze achten de nieuwbouw te klein en vrezen een te groot verloop. Rechter Geesje Krens verwerpt de argumenten. (…..) het bouwplan bevordert de differentiatie – meer doelgroepen en prijsklassen –, oordeelt ze. Ik ben geen rechter maar ik ben het van harte met Geesje eens. Ik zal dat even lekker ongenuanceerd toelichten. Ik vind het elitair gezeik als je problemen hebt met of maakt van mensen met een wat smallere beurs in je wijk op stand. Dan loop je over van vooroordelen over wie die mensen zijn, over hun sociale intenties, hun sociale vaardigheden, over hun mogelijkheden bij te dragen aan de veerkracht, de vitaliteit en leefbaarheid van een buurt. Dan ben je een nogal zelfingenomen eigenheimer die zich het liefst beweegt in zijn kring van ons soort mensen en weinig voelt voor een ander soort mensen in zijn omgeving. Ik ben blij dat ik mijn puberteit mocht doorbrengen in het beste van twee werelden en alles wat daartussen zat: Malpertuis, de volkswijk met zijn diversiteit aan mensen, het Veldeke College met zijn mix van zonen van boeren, arbeiders, ambtenaren, directeuren en rechters en alle straten daar tussenin waar ik op de fiets doorheen reed. Ik had al die indrukken en invloeden niet willen missen. Ze hebben me geleerd met veel verschillende mensen om te gaan. Blij mee. Nog altijd. Nooit een moment spijt van gehad. Geen enkele behoefte ook in St. Pieter te wonen.