Geschreven op vrijdag 1 april 2011

Op Twitter woedt een kleine oorlog tegen @mariskadehaas. Met enige regelmaat, als Mariska weer eens ongewenst van zich laat horen, laaien de gevechten op. De Haas is hoofdredacteur van het Katholiek Nieuwsblad en heeft nogal gestaalde meningen over abortus en het lot van kinderen die opgroeien bij homoparen. Mag beide niet van haar. Mariska schuwt het daarbij niet vol op het orgel te gaan.

Mariska’s meningen stammen uit de jaren vijftig en nog ver daar voor. In 1953 kreeg mijn moeder een drieling. Drie meisjes. Een van hen werd dood geboren, een overleed binnen enkele uren en het derde meisje is nu nog steeds mijn jongste zusje. Mijn katholieke vader en moeder kregen te horen dat de twee overleden kindjes niet in gewijde grond begraven mochten worden. Wegens niet bij leven en echt katholiek gedoopt. Verdriet.

Plaats Mariska de Haas even terug in de vijftiger jaren. Gewoon omdat het kan. Ze vindt ook dan dat het ongeboren leven niet mag worden afgebroken. En, recht in de leer als ze is, ook dat dat leven, eenmaal dood of levend geboren en heel snel gestorven, opeens niet meer zó heilig is dat het er echt bij hoort. En dus het recht heeft te rusten in grond waar de wijwaterkwast overheen is gegaan. Katholiek geswaffeld is, als het ware.

Geloven en logisch denken gaan niet goed samen. Geloven maakt het mogelijk alles te plooien wat strak is en wat recht is krom te praten. Behoor je tot de meer fundamentalistische soort – zoals Mariska – dan heiligt bovendien het doel de middelen. Dan kun je met een goede zaak als argument schaamteloos anderen de les lezen. Rationele argumenten glijden van je af als water van een eend.

Helaas heeft een gelovige altijd gelijk.