Mening

In de bibliotheek zat aan een van de lange tafels met bureaulampen en stopcontacten een man van tegen de tachtig gedempt tegen zijn laptop te praten. Hij had oortjes in. Zelf zat ik een paar stoelen verderop ouderwets te lezen in een boek. In mijn hand mijn trouwe ballpoint, ooit gekregen van een van de kinderen. Zo nu en dan schreef ik iets op, iets wat ik interessant vond. Ik zocht niets specifieks, het ging om leuke weetjes die van pas zouden komen om een serieus verhaal net iets soepeler bij de toehoorder op het bordje te leggen. Ik weet het, die kun je ook thuis vinden, via je eigen PC, maar hier, in de bibliotheek, zitten was toch net iets leuker. Hier kon ik me zo nu en dan laten afleiden door de stille activiteit om me heen. Vooral ook de jonge mensen, druk met hun huiswerk, met fluisterend overleg over het tot een goed einde brengen van een opdracht. Om daarna weer in mijn boek te duiken. Het waren de memoires van de vrouw van een schrijver die ooit onder mijn huid gekropen was. Memoires vond ik trouwens een wat zwaar woord voor het relaas met ditjes en datjes waar ik langzaam in getrokken werd. Ondanks het gebrek aan diepte was het duidelijk over de relatie tussen de schrijver en zijn vrouw. Daar was volgens haar niets mis mee, paste goed in het beeld dat mensen van een goed huwelijk hebben. Ondertussen begon de bijna tachtiger enkele stoelen verderop steeds harder te praten. Goed om te horen dat de wond goed geneest, zei hij. Daarna was hij even stil. Ik bel je over een paar dagen weer, nu moet ik opbreken en dadelijk naar een vergadering. Weer viel hij even stil. Of ik nog steeds mijn meningen verkocht krijg, of ze daar nog steeds naar willen luisteren? Nou, weet je, ik ga er gewoon bij zitten en als ik het nodig vind, zeg ik gewoon wat ik er van vind. Tachtig of niet. Dus ….. Hij zweeg weer even. Maar nog eens, word gauw beter en ik bel weer. Over een paar dagen. Hij zwaaide even naar het scherm, klapte het dicht, stopte zijn laptop in een tas, stond op, schoof zijn stoel onder de tafel, trok zijn jas die over de stoel naast hem hing aan, pakte zijn tas en liep de zaal uit. En de rust was terug.