Loslaten

Ik zag op Twitter – ik blijf het Twitter noemen, ook al is het een minder aangename verblijfplaats geworden dan VROEGER!, ja VROEGER! toen, zo’n tien jaar geleden, in elk geval Twitter beter was dan X nu is en zeker niet álles beter was – een goede bekende twitteren/tweeten: Ik zou wat meer aandacht voor mijzelf moeten hebben en eens moeten stoppen met mij zorgen te maken over mijn kinderen en kleinkinderen. Die redden zich ook wel zonder mij. De psycholoog heeft gelijk, maar dat is moeilijk. Ik herken zowel wat de goede bekende zegt als wat de psycholoog zegt. Sinds twee jaar wonen wij bij onze kinderen en kleinkinderen om de hoek, zeg drie kilometer van hen vandaan, zeer tot ons plezier – al missen we Zuid-Limburg nog altijd echt wel heel serieus – maar ook met de sterke behoefte niet overal bij betrokken te willen zijn. We willen niet alles van hen weten. We willen ook niet alleen de leuke dingen weten, we willen ook wel hun zorgen kennen maar niet alles. We willen er vooral zijn als we nodig zijn. We willen nabij zijn maar ook afstand houden. Gelukkig denken onze kinderen daar net zo over. We willen doorgaan met hen loslaten en tegelijk vasthouden. We willen ze losjes vasthouden. Dat is niet zo moeilijk.